martes, 29 de diciembre de 2015

ERNEST FIŠER [17.832] Poeta de Croacia


ERNEST FIŠER

(Nació el 2 de mayo de 1943 en Zagreb, Croacia) - escritor, poeta, publicista, periodista.

Terminó la escuela secundaria en Varazdin, y se graduó de la Facultad de Filosofía de Zagreb. Fue editor de Radio Cakovec, director del Teatro Nacional de Croacia en Varazdin y editor de la editorial Zrinski en Čakovec. Es el editor de la revista Rd. 

Obras

Nagrizeni anđeo (1965.)
Drugi silazak
Ishodišta (1972.)
Barokni iluzionizam Ivana Tangera
Morje zvun sebe (1978.)
Sjeverozapad
Majstori zebnje (1982.)
Dekantacija kajkaviania (1981.)
Otisci (1989.)
Varaždinski nocturno

Premios y reconocimientos 

Poeta oliveatus na svehrvatskoj pjesničko-jezičnoj smotri “Croatia rediviva” u Selcima na otoku Braču 2014. 



De la colección poética: Impresiones/Otisci
(Traducción de Željka Lovrenčić)



NOSOTROS TENEMOS TODO 
LO QUE NECESITAMOS
(Mi imamo sve što trebamo)

Nosotros tenemos todo lo que necesitamos, corazón mío
para poder oscurecer en la paz angustiosa
y dictar órdenes a nuestros estériles dedos
llenos de algunas huellas silenciosas y fuertes de la tierra temblorosa
la que cuando desaparece reconoce sus verdaderos apoyos

Nosotros tenemos todo lo que necesitamos, aquí y siempre
¿pero es posible que el cuerpo traidoramente niegue el cuerpo
cuando como floración se enciende en él
fertilizándolo con la miel del amor

Nosotros tenemos todo lo que necesitamos, mí eternidad,
nuestro horror solemne, nuestra pista de despegue, todas nuestras caídas
nuestras sordas vivencias bajo estrellas profanadas
y aquellos que fervorosamente nos dirigen la cuerda:
SÓLO A NOSOTROS, CORAZÓN , NUNCA NOS TENEMOS  SUFICIENTE




EN LA VIDA SENCILLA
(U jednostavnom životu)

Existen los cazadores que desde siempre impugnaron nuestro sueño
nuestra simple vida no nacida en terreno fatal
en un clima nada nutritivo - en el cielo de nadie
donde se apagan las estrellas temerosas
donde muere y el Hombre solitario
que perdura y no se deja y anhela su dignidad
buscando su afirmación en una vida sencilla:
porque la plenitud de su destino él lo encuentra sólo en sí mismo

(1966)     
           



LO QUE PERDURAMOS EN SILENCIO
(To što bešumno trajemo)

Lo que en silencio perduramos  todavía no podemos llamar
vida: nosotros necesitamos la fe
nos es indispensable la fraternidad
unión silenciosa con las cosas que no alcanzan las palabras
necesitamos una concentración fuerte y real del corazón
reunir los cauces débiles que hacen un río fuerte

Nosotros necesitamos un fuego fuerte y genuino
que arda alegremente allá donde estuvo la ceniza
como la vieja felicidad que retoña
tan apasionada en la libertad como bajo las restricciones

Sí pacientemente perduramos es sólo por el anhelo
de una vida plena:
nosotros necesitamos silencios sabios y amplios
espacio poblado de humanidad
desesperado de amor y  esperanza
necesitamos espontaneidad de espíritu hecha realidad
nosotros necesitamos el bosque que aprecia sus árboles solitarios
y los cuida igualmente en flor y en su podredumbre   




SONETO SOBRE LA ANSIEDAD DEFINITIVA
(Sonet o konačnoj zebnji)

                                                    A A. B. Šimić*

Desde ahora perduras por la ley de tu ansiedad
tú quien te abnegaste como la raíz por su árbol
desde ahora  ni la desesperación te visitará
porque en cada nuevo nacimiento presientes una nueva muerte

Y tu cuerpo desde ahora ya no es tuyo entre las estrellas
y los ojos que tu besabas y maldecías tan sólo son los ojos de un asesino
ni un secreto, hasta ni un pájaro quedarán intactos
en la caída definitiva se te abre toda puerta

Así velas, sin aliento, ante la cara de la última medida
porque no supiste adular, a la mano que lo quiso
mientras a las praderas voluptuosas las ahogaba públicamente el otoño

de acuerdo con tus ancestros miras como susurra el infinito
animosamente, y ya libre de toda razón explícita:
desde ahora seguirás siendo según la ley de tu ansiedad


*Antun Branko Šimić (1898-1925) - 
poeta croata de Herzegovina, expresionista (N. de la T.). 




EL TIEMPO FUTURO O EL TIEMPO DE NADIE
(Vrijeme buduće ili vrijeme ničije)

Este tiempo santo que en el fondo de mi mismo sangra y se pudre
agrio y flexible como temblor de eternidad:
¿es ese tiempo pasado o futuro
o tiempo de todos los tiempos futuros?   
quizás algún tiempo malo por el cual sólo hay que luchar
con densa audacia como el olor a alquitrán
o pronunciarlo simplemente como la última pregunta

Mundo, avergüénzate frente a esta magia infinita
y sin un verdadero comienzo: inclínate, inclínate, 
mi querido Mundo más negro que  tristeza 
- que el engendro de este tiempo no evapore
y si este tiempo no es el tiempo de la muerte hay que navegar
por el tiempo del amor puro que
ya nadie entiende
(ni lo acepta en serio)
y del que, en realidad ya no ha quedado nada
salvo la perfección sin sentido y los lirios nauseabundos
que, en su exaltada ternura, son su propio alimento
(igual que todas las otras flores en el corazón de los verdugos)
paso atrás claro está, ya no hay
y, ¿cuál es entonces el momento del futuro?
o ¿es el tiempo sin tiempo o el tiempo de nadie?                        




EL MISTERIO DE SILENCIO
(Misterij šutnje)

Condensé el cuerpo de la palabra en cicatriz
en el alma, señal solitaria
más aguda que todo dolor, y real
como lo es la soledad real:
de las cosas dormidas emerge el tiempo
la baja mar se encabrita, verde
del misterio del silencio, los espías ya
me costarán la cabeza, oscuridad en el corazón,
oscuro filo de la muerte
y la mañana en la puerta, ¿qué haré?

AMOROSA
(Ljubavna)  

A Dragica V.

Ocurrió así que de repente y totalmente
nos abandonaron las palabras, en la época sorda del mundo
ya enloquecido de soledad, en el destiempo de la rima
cuando las manos se confunden, cansadas de su propio tamaño
y los ojos osadamente toman la forma de nuestra respiración

Ocurrió así que aquello que en sí siempre
dibuja esperanza, abriendo
el misterio de esperar, ese monólogo brutal de sufrimiento
entre cuatro paredes, cuando cada movimiento
es parecido a las partículas físicas del alma

Ocurrió así que tu sueño final
fuese iluminado por la lluvia, rara música,
colores pesados sobre la ventana, en el tardío otoño
tipográfico durante el miedo amarillo
por todo aquello que aún no te ha ocurrió

Ocurrió, por fin como nunca antes
y seguramente no se repetirá estremecimiento
frases claras al viento, incandescente armonía de nuestros cuerpos,
tantos descubrimientos bajo
los párpados cerrados: ¡heme aquí, me abro, amor!    
   



POHVALA TIHOM SLOGU
(izbor pjesama)


TOLIKO JE TOG

Toliko je toga prisnog što iz sebe valja izvući
na danje svjetlo, predati u upotrebu, javno
otuđiti, prodati, prokurvati, naprosto
podijeliti s nekim kao radost ili bol,
sabrati možda u jedan jedini pogled
za večerom u dvoje dok krepava muzika
ili na bezbroj drugih načina svima objaviti;
uz to se zalagati, uvjeravati, boriti se do iznemoglosti
i lijepe staračke demencije – s paničnom nadom
da se još nešto značajno može dogoditi

Toliko je toga prijetećeg i neizvjesnog i glupog
i onoga što bi svakako trebalo sačuvati
u općoj zbrci što nas slijepo raspinje
preko cijelog ljudskog obzora, dan i noć:
TOLIKO JE TOGA JOŠ NEIZRECIVOG

  

STRAH

Moja vlastita riječ
već me ne prepoznaje



U VRISAK PRETVOREN

U vrisak pretvoren, bešuman i trajan
noćas bdijem sve buduće noći:
to vučje vrijeme u šutnju me survava
a u budnosti srca ni otrov ne pomaže

Što se dosad zbilo – više nema važnosti
na glavu mi se spustila nježna šapa vječnosti:
osuđen na život – mogu tek sanjati
koliko je ljudska biljka prezrela svoj korijen
i kako nedostižan bijaše blijesak
moje konačne odluke




TAJ SVEMIR ŠTO NAM ČUČI U SUSJEDSTVU

Taj Svemir što nam čuči u susjedstvu, dobroćudan
i gotovo dohvatljiv – nije li tek klica
nekog drugog svijeta, nama nepoznatog,
nekog drugog sna
a bezvremenskog: izrecimo ga, dakle
kao što samoća izražava naš život
obujmimo ga, zagrlimo panično, kao brata
nerođenog, neviđenog, koji šuti
u mraku svoje beskonačnosti,
konzervirajmo tu tihu ljubav sebi u susret
i nadohvat možda već idućeg naraštaja
ili nikoga: nikoga najviše, i nikada
  



ISPISUJEM SVOJ ŽIVOT U VODI NAPRASITOJ

Ispisujem svoj život u vodi naprasitoj
i brzoj, hvatam ga golim rukama
opirući se cijelim lomnim tijelom, pa ustima
prepunim grča ništa ne umijem izreći,
niti krik ispustit već zgrušan od strepnje,
nimalo očima kolutat, kamoli disati
svježinu gorsku nakon prvih snjegova
što su se krepki u mom srcu zabijelili

Izlažem tako svoj život s upornošću
koja bi mogla postidjet i najbrže tragače,
pomalo prastar, i nijem, i sve manje
nalik sebi, ili ljubavi iznenadnoj
što me iznova pokušava sabrati, zaustaviti
moje rasipno plutanje ljudskim brzacima
a gotovo već zaboravljenih izvora

Sad jedino pamtim da još nisam sustao
istraživati povijest vlastitih preobrazbi –
slušajući kako mu život istječe među prstima
(tako običan, a u svemu različit od ostalih)
i možda je sva ljepota upravo u tom otkrivanju
duboke srži CJELINE STVARI, u nesavršenosti
(koja jednako ispunjava i korijen i plod)
i trajem li ili kopnim – svejedno je
jer u svakoj živoj klici, sučelice
sadržan je i početak i kraj
   


HRVATSKI SAN

Bože, daj mi antejsku snagu da preživim
ovaj krvav san, stravičan poput noža
dok posluje na vratu nevine žrtve: podari mi
žar sabranosti, moć da upamtim te glasove, i lica
svih mahnitih ubojica moje Domovine

Bože, zar ćemo se zanavijek prepoznavati
tek dubinom vlastite patnje, u najcrnjoj sumnji
da se još išta može ispraviti, ili nazvati
ljudskim imenom – kad pomračena uma
i u bezmjernoj mržnji svuda haraju zlikovci

Bože, dopusti mi barem da svjedočim
svojom vjerom, nadom, ili bezbrojnim mrtvima
o tom posve suludom nasilju nad Poviješću:
da kazujem o onima kojima ništa nije sveto,
jer ništa i nisu razumjeli, osim brutalnosti

Bože, ako još negdje postoji Sveta Zemlja
onda su u njoj i Vukovar, i Osijek, i Dubrovnik
i svi drugi razoreni gradovi hrvatski
u koje će Svijet morati hodočastiti, ali šutke
i s najvećim stidom, zbog trpke istine o sebi

Gospode, Ti koji sve vidiš i svime upravljaš
počuj – ja ne čekam milost već samo ljubav
za moju tihu, ispaćenu Domovinu, jer znam:
i djeca naše djece sudit će nam po tome
koliko smo strasno žudjeli slobodnu Hrvatsku

(1991.)



FESTIVAL
(aquatinta)

Za rujanskih noći
anđeo čežnje, sjetan
presvlači se
u klorofil baroka

Naviru psalmi, žustri
pretci, duše odasvud:
pjeva se nadi
i slobodi

(1991.)



GRAD KOJEGA NEMA

Junačkim braniteljima Vukovara

U Vukovaru se zaustavila povijest: taj Grad
kojega zapravo već nema, sad biva stvarniji
i postojaniji od najtvrđeg bedema

Krvožedne su ga rušile horde, ali Grad
nevidljiv, jer je život zamijenio smrću
naprosto nije znao priznati kapitulaciju

Još samo po nestalim kućama, iz noći u noć
kao po navici sablasno odjekuju rafali
premda su im branitelji odavno izginuli

Ne, ne govorim o strahu, on se nastanio
u zločincima, i svima koji su Grad izdali
prije negoli se iznova rodio, iz vatre i dima

Tako je nikla vjera, poput dobrog duha iz boce
kojeg su stvorila djeca: u našim srcima
on već dotiče zvijezde, nepokoren Grad

Moj Vukovar, sazdan od prkosa i čuda,
napokon je iskupio svu tugu svijeta
i sada ga više ništa ne može slomiti

(18.X.1991.)


  



No hay comentarios:

Publicar un comentario