lunes, 10 de agosto de 2015

VŨ CAO [16.743] Poeta de Vietnam


VŨ CAO 

(1922-2007)
Originario del distrito Que Vu Ban, provincia de Nam Dinh, Vietnam. Poeta, el coronel Vũ Cao sirvió como redactor en la revista Artes del Ejército muchos años, entonces era presidente VN Asociación Poesía Escritores ... 




La pareja de las montañas

Hace siete años tú tenías diecisiete
Y yo acababa de cumplir los veinte.
Xuan-Duc y Doai-Dong, dos aldeas, dos campos de arroz.
Un día vendrías a mí,
Y otro día, yo a ti.

Sobre el camino entre las montañas
Los lugareños las llamaban Montañas de los Amantes
Se burlaban de mí por cuánta inteligencia del Cielo
Al haber creado las montañas marido y mujer
Lado a lado.

Durante la cosecha de arroz del verano
El enemigo llegó.
Árboles quemados en la pagoda de la aldea.
Nos acabábamos de comprometer, pero perdimos la oportunidad
de casarnos.
Desde entonces, hemos estado separados.
Yo me uní a las fuerzas que iban al noreste.
Año tras año combatí, sin pensar en mí mismo.
Al encontrarme con trabajadores reclutados en el frente
Les preguntaba si sabían de Xuan-Duc y Doai-Dong.

Pensaba que nuestro pueblo podría ser ocupado por el enemigo,
En los cientos de miles de odios
E indignaciones que nunca se irían.

Cuando la niebla rodea este lugar de nuestro enemigo
Me siento solo, aparte del mundo.
Y te anhelo a ti, a quien dejé.

Los camaradas en mi unidad se dicen unos a otros
Que nuestras aldeas centrales aún nos esperan.
Me pregunto: ¿Cruzas aún de ida y vuelta
Sobre el río entre las dos montañas?

Por días ansiábamos volver al hogar
Hasta que la orden de alto al fuego llegó finalmente.
Tomamos la ruta rápida, a través del río del distrito.
Me detuve a visitar a mi familia y a las dos montañas.
Me paré en el muelle sobre el estanque.

Entonces la noticia llegó como un rayo,
Que bajo los pinos
El enemigo sólo te había matado a ti.
Medianoche, las tropas habían rodeado el puesto militar de Thua.
Viviste con lealtad y moriste fielmente.

Alzo la vista hacia ambas montañas:
Filas de pinos, hierba exuberante cultivada sobre nuestro camino,
La luz del sol espolvoreada, de repente tenue con el humo.
Las montañas han permanecido juntas, pero te he perdido.

En el mercado de Phu Ninh
La gente decía que eras la muchacha más joven
De la aldea en volverte guerrillera.
Se preguntaban por qué nunca te habías casado.

De las montañas al río, la carretera está cerrada.
Xuan-Duc y Doai-Dong se cubren de hierba silvestre.
Solares llenos de cráteres de bomba se han vuelto lagunas; las
casas arden,
Destruidas en el polvo, baldosas rotas.
Nuestros canosos padres se ayudan entre sí a regresar.

Aman la raíz de cada árbol.
De árboles de bambú construyen chozas temporales.
Gradualmente, día a día, noche a noche, olvidan su duelo.

En el camino hacia el mercado le escuché decir a alguien
Que la próxima cosecha traería mucho arroz.
Las montañas permanecen lado a lado,
Y no olvidaré nuestro amor.
Mientras el enemigo esté aquí, lucharé.

Sobre estelas blancas en el centro del campo
El aldeano inscribió tu nombre como el de una heroína:
“Aquí murió la muchacha de Xuan-Duc,
Por la felicidad de la gente de esta tierra”.

Leyendo tu nombre, quise que regresaras.
Te amo. Te llamo como a una camarada,
Un corazón en mil corazones.

Estrella roja en mi sombrero
Guía siempre mi camino,
Me uní a las tropas.
Eres la flor en la cima de la montaña.
En todas las estaciones, esparces tu fragancia.

1956

Antología de poemas de Vietnam
Traducción de León Blanco,
con la colaboración de G. Leogena






NGANG DỐC NÚI 

Tôi đi bữa ấy Tôi trông màu rượu 
Suốt nửa ngày đường Màu tím hoa cà 
Chiều hôm mới thấy Lại nhìn đôi mắt 
Nhà dân giữa đường Sáng tròn như hoa 

Chào cô con gái Uống vừa một ngụm 
Cô rót liền tay Tôi chào xin đi 
Đưa tôi sóng sánh Vội không kịp hỏi 
Một lon rượu đầy Cô tên là gì? 

Cô nhìn đăm đăm: Lên ngang dốc núi 
- Uống đi bộ đội Chợt thấy mình say 
Uống mừng mùa xuân Người ơi hoa tím 
Đường xa đỡ mỏi. Đầy rừng hoa bay 

1962 
VŨ CAO 












No hay comentarios:

Publicar un comentario