martes, 7 de abril de 2015

HERMINIA FARIÑA COBIÁN [15.421]


Herminia Fariña Cobián

Herminia Fariña Cobián ( n. Santiago de Compostela, 4 de abril de 1904 - Simes (Meaño), 26 de octubre de 1966) fue una escritora, poeta, dramaturga gallega.

Vivió en Simes desde joven, donde su padre se desarrollaba como médico.

Su primer libro fue de poemas en castellano, publicado en Pontevedra en 1922, con el título de Cadencias (viii, 121 pp.)1 En 1924 publicó Seara, con poemas en gallego. Luego de casarse, emigró a Buenos Aires, donde colaboró con la prensa. Ya de regreso, escribió en la revista Mondariz.

También publicó el drama Margarida a malfadada; y la pieza cómica O soldado froita e outros diálogos e monólogos. En 1937 publicó ¡Por España y para España! (El libro del combatiente) con 14 poemas de exaltación religiosa, y del bando franquista, diez de ellos en castellano y cuatro en gallego.

En la dramaturgia cabe destacar a Carmiña Prieto Rouco (1901-1977) y a Herminia, consideradas las verdaderas precursoras del teatro gallego2

Otras publicaciones

herminia Fariña Cobián. 1960. Gabanza a prego a miña aldeia: Simes. 4 pp.

Honores

Elegida miembro
No numerario de la Real Academia Galega
(Wikipedia)



OBRA

               Con motivo da publicación por D. Alvaro Cunquiero do seu libro: OS MEUS POEMAS FAVORITOS, compusolle unho dos seus millores Poemas no que ela descríbese a sí mesma desta belísima maneira:


Mi corazón es limpio de rencores
y no sabe de odiar, conoce en cambio
el desengaño fuerte y es del dolor
 hermano más leal

Ya ves que soy ajena 
a las censuras y de altivez gallarda
al que dirán

Soy clara como el agua de la roca
no me fijo en gusanos
si no en águilas,
en una selva de romanticismo
clavé mi cruz
para morir triunfal.




Poema suelto: TARJETA POSTAL A MI NIETA SILVIA.

Sandra, hija de SILVIA   
                                                                                                             

Preciosa criatura, mi idolatrada nieta;
nada puedo ofrecerte hoy por ser tu bautizo;
 ¡ Más ahí te va mi alma sublime de poeta !
Que es una caracola de hondas sonoridades, 
que es una dulce llegada de amor perenne y bueno, 
que es una estrella rútila que brilla en mi alta noche,
¡ De mi exilio bucólico, silente y nazareno !
Cual una enredadera de besos y de flores
en torno de tu cuna son mis versos dorados
que en bendiciones trémulas e inaccesibles dichas
¡ Lleva el viento del Norte de mis lares amados !







De su libro Poemario "CADENCIAS":

OROPEL

No me busque en los bailes de casinos,
 ni en bullicios chillones de paseos,
ni en los juegos de "tennis" elegantes, 
que no estaré en ellos.

No me busques en los palcos de teatros,
ni en excursiones "chic", ni en "bien" recreos,
ni en balcones ornados de macetas, 
qué no estaré en ellos.

No me busques en traje de glasé, 
luciendo en mi garganta cien reflejos
 de collares con perlas y rubíes, 
qué yo no los tengo.

No me busques en autos modernistas
arrobada en el brillo de mis dedos,
despreciativa a todos los halagos,
que yo no los tengo.

Búscame sí quieres encontrarme
en el casto, en el místico silencio
 de las robledas vírgenes
de mi pazo gallego

Búscame, si quieres encontrarme,
junto a la fuente que susurra besos,
en el  verdor fecundo y aromático 
de mi pazo gallego.

Búscame así..., vestida de aldeana
con el típico dengue y el pañuelo
al uso de mi tierra altiva y noble; 
verás como te quiero.

Búscame así tendida entre mis campos
soñadora en el mundo de mis versos, 
y esperándote ingenua entre las flores; 
verás como te quiero





ÍNTIMA

En el sencillo y amplio comedor 
de mi casa de aldea, amante ni familia se reúne
 en torno a la mesa.
Papá lee en voz alta los periódicos,
mamá hace calceta, 
la abuelita y mis hermanos miran 
postales de la guerra.
Junto al brasero encendido
el gato se calienta...
¡ Oh, que calma aquí dentro se ve !
¡ Que temporal fuera !
El viento es implacable
y la lluvia intensa.
Yo escribo en mi Diario unos renglones
de alegría y de pena, 
de recuerdo, cariño, y de ilusión,
juventud y belleza
¡ Oh, si siempre esta noche dulce y triste 
llegase a ser eterna,
 aunque el viento y la lluvia no cesaran
con tal que aquí en la aldea
estuviéramos todos reunidos
como ahora en la mesa !
Pero ¡ay ! los contrastes de la vida
no tienen, no, fijeza ;
y acaso cuando alegre esté una noche
haya en mi casa pena
y en lugar de ser niña como soy
esté tornada vieja
y mi padre, y mi madre y la abuelita ya los cubra la tierra...
¡ No permitas mi dios, no lo permitas
que yo nunca tal vea !
Pues prefiero morir, ¡oh sí, morir, 
antes de que ellos mueran !





CANTO DEL MARINO

Soy marino, soy marino, 
tengo mi casa en el mar, 
mi novia es una sirena
mi madre la soledad,
la tormenta mi inquietud,
 la calma mi bienestar,
mis amigas la gaviotas,
mi musa la inmensidad,
 mi tristeza los recuerdos,
 la luna y el sol mi altar. 
En las noche de verano, 
cuando las aguas están
 verdes, quietas, trasparentes
como un mágico cristal
en pie sobre la cubierta
yo me pongo a contemplar...
Faros que lejos oscilan,
olas que vienen y van,
 estrellas que parpadean,
nítidas playas en paz,
 horizontes pensativos,
cenefas de espuma ideal, 
barcas que en la azul planicie
se deslizan sin cesar ...
Pálido, absorto imagino
que allá en la orilla del mar,
una joven pescadora
me espera con ansiedad 
en un palacio de conchas, 
de perlas y de coral.
Es leve como un suspiro, 
linda como mi soñar
triste, muy triste, sí, triste
como es mi realidad.
Pescadora blanca y fina
 que no conocí jamás,
guarda mi sueño dorado
 en la torre singular
 de tu palacio de conchas
 de perlas y de coral.
Soy marino, soy marino, 
paso la vida en el mar,
mi novia esa una sirena, 
mi madre la soledad... 




De su poemario escrito en galego, xa que era bilingüe tanto falando, coma escribindo, SEARA:


     A SANTIAGO DE COMPOSTELA 

Cibdade cariñenta onde nacín. Este feixe de carabeles
dos eidos do meu corazón, arrumados de xuventude, co-a
 lozanía e o vigore dos meous fantaseos loros e rebeldes,
ofrezcocho a tí, en gracia de ser a túa filla, en relembro 
dáquelas mañans chuvisquientas que po-la costa de 
Xelmírez atallaba pr´a San Francisco a ouir Misa; pol-os 
atardeceres mimosos en que na ferradura era dona e 
siñora dos silenzos e dos arrulos; po-las noite barullen-
 tas da Rua do Villare en que fun agasallada dos estu-
dantes; por aquela lumarada de Sol que irradiaba na 
vidriera do meu coarto todo azul; pol-a melanconía d´aquela
camapanada da que nunca cheguei a sabere de qué 
irexa era: por aquela mulleriña enloitada que sempre 
ollei rezare nun currucho da catedral; pol-o alalá 
melonioso d-aquela moza fragante que camíñaba ó muiño.

¡ Oh Santiago, Santiago ! Xa nunca máis volveréi a rir 
no teu paseo do Preguntoiro, nin no altare da miña alma
arderán os círios bencheirantes das ilusions e das
 espranzas. Por eso ofrézoche as coroas dos meus versos
en que as rosas levan por espiñas bicos e bágoas...





MAR DA LANZADA

Mar da lanzada,
mar curandeiro,
teño qu-ir a tí
chea de avanxelios
calquer día,
moi cedo...

Y-as túas olas, sete veces 
han de cubrir meu corpo
pró remedio.

Mar da Lanzada
estou fadada
fai moito tempo;
¿non o sabías
 mar curandeiro?
fadoum´a lúa 
do Xaneiro
un ano triste
que xa non lembro.






VERSOS SOLTOS


O MEIGALLO

Eu nonj vou polas noites a rúa
Nin beilo c-os mozos,
Nin aturuxo nos campos, nin fío
Ó pe do rescoldo;
¡ Porque teño metido o meigallo na i-alma e no Corpo

Eu non canto a metido da sole
c-os paxaros orfos,
nin a salida da irexa no adro
palico nin escoito
Eu non vou á faisca ó Pinal ni ó monte por toxo
Ni á cabana da eira por millo
Ni á yauga ó pozo
Eu múrchome…Voume marchando,
Pouquiño a pouco
Com´as flors amarelas e tristes
Dos días d´outono.

Eu calando o meu dor, pelengrino
espìda de loito,
c-o cadáver dúin bico nos beizos,
i-a borralla dún lume nos ollos
i-e por ter o meigallo metido
na i-alma e no Corpo.





EMOCIÓN

Detrás do campanario da ermida soarega
Que xentiliza o monte
E desembruxa áldea,
O Sol, e comuna
Hóstis toda de sangue n´un cáliz violeta.
Da ermida que recorda
A fadas e a léndas,
i-a reises caminantes
que viñan pol-a oferta
de bicar a santiña
que antr´os mugiros i-as hedras
ten un altar de rosas
i-un Tellado d´estrelas…
O sol vaise fundindo detrás do campanario
c´un xesto de pereza
na costa da montana que cubre a lonxanía
durmiñona e pardenta.
Bate as ás meu Esprito
N´esta tarde bermella
Que o sol é unha hóstia
De sangue humán-diviña
Nún cáliz violeta;
Unha forma sagrada que acomulgan o xunta
O Ceo e mai-la terra






ELOGIO LABREGO

Manos de color manzana
Que oléis a menta y resina
Son las tuyas de aldeana
Que siembran, ciernen la harina;

Saben del huerto cuidar,
Lavan la ropa en el río,
cortan tojo en el pinar,
bajo el sol o del rocío

Hoy mis musas montaraces,
te ofrendan los áureos haces
que son de ocaso y de aurora.

¡ Manos agrestes, morenas,
que al cielo os alzáis serenas
de abnegada labradora !






A MIÑA ALDEIA

Santa María de Simes
Terra de millo e centeo,
de uvas louras albariñas,
colmeas e limoeiros,
de carballeiras sombrizas
d´escuros pinares mestos…

Santa María de Simes
maorazga dos cruceiros,
dona de montes e agras,
rica dos piornos cheos.

C´a sua Igrexa románeca,
i-a Casa feudal dos Texos
i-os do priorato
d´uns frades que non morreron,
poise u venturo qu´estan
 na outra morea dos sécalos,
escoltando aquel paxaro
 armentairán de San Ero.

Vila de blasóns, fundada
 no mil cen; -grosero tempo-
pol-a infanta Doña Urraca,
muller do Conde turreiro
o Don Ramón de Borgoña
lanzal com´a frol dos ventos…

Santa María de Simes
C´oa auga do tío Loureiro
i-as montanas de Dorrón
vizosas de toxos crespos.

Dend´a baranda de vidros
Que com´a un balo déspellos,
onde teño o meu curruncho
de pan de lobo, de fentos,
de silvas, de cepas vellas,
 i-un Ramallo de ouliveiro;
 vexo San Miguel de Lores
i-os atallos de castrelo,
a vereda de Meaño
que vai a xil dos cereixos…

E cal navalla de prata
En sangue de cór bermello,
alóngas´o mar do Grove
E a illa da toxa nún beixo…

Terra de Roca e de fuso,
De fol roxo e de pandeiro;
¡ ainda pol-as tuas gándaras
 trunfan aturuxos céltigos !

Santa María de Simes
Cóa tua fonte n´outeiro;
 Dime: ¿O que escanzas e auga,
ou é un maná do Ceio ?

¡ Ben me sabes de mañan
Cando a misiña veño,
e pouso o libro e o Rosáreo
i-o encaxe do meu mantelo,
nésa pedra floreada
c´a somella a dún castelo,
que te cobre amorosita
cal azas d´un anxo artego !

Ti és a Pilla Bautimal
Dos meus aldeaños versos;
Ti ves fresca, amante e limpa
hastr´as chagas do meu peito,
 e tes dozuras de bicos
cando mollas os meus beizos
Santa María de Simes
Escoita meu triste Prego,
que fago antre rechouchíos
ó sol mormo de Febreiro:

Que cando m´eu morra teña
Na paz do teu adro egrexo,
un anaquiño de terra
pr´ascansar meu sono eterno…

¡ Aldeia das miñas Musas
No branco luar dos eidos !
Xílgaros na miña tomba
-          caixón de verde piñeiro -,
margaridas do teu val,
 campás para meu enterro.






CHUCO

Ese hombre desgreñado, bravucón y maloliente
Que a las noches en la venta discute y toma aguardiente,
Y nada le da terror

Que ve cenizas humanas, y lechuzas aceiteras,
fuegos fátuos, calaveras, es Chuco, el enterrador.

Es el que oye a los cipreses sollozar las amarguras
Sobre la tierra sagrada de las tristes sepulturas
Entre flores carmesí.

Es el que un mayo rosa cavará una humilde fosa
en donde me entierre a mí.

http://www.observacionesyexperiencias.com/2014/02/d-herminia-farina-poetisa-do-salnes_25.html






No hay comentarios:

Publicar un comentario