María Reimóndez
Escritora natural de Lugo (1975) que reside en Vigo. Su tarea profesional se reparte entre la traducción y la creación literaria y en ambos campos está destacando recientemente. Comenzó escribiendo poesía (Moda Galega, 2002) y luego se decantó por la narrativa (O Caderno de Bitácora, 2004) y por la literatura infantil y juvenil donde ha publicado textos muy sugestivos como Usha (2006) y Lía e as zapatillas de deporte (2008). En ambos se apreciaba ya uno de sus temas recurrentes: la defensa de los derechos de la mujer y la preocupación por la situación del tercer mundo. Temas que conoce en primera persona por su labor en la ONG "Implicadas no desenvolvemento" y que ha volcado con gran acierto en su novela más famosa y que es la que nos ocupa: O club da calceta (2006) que ha sido traducida a varios idiomas, entre ellos al castellano, y llevada al cine y a las tablas de los escenarios.
Sus últimos trabajos, por ahora, son O monstro das palabras (2009), en literatura juvenil, donde hace una defensa de la lengua propia, y Pirata (2009), en literatura para adultos, novela de aventuras ambientada en el siglo XVIII, en la que sigue plasmando sus ideas sobre la lucha por la libertad, Moda galega reloaded (Positivas, 2013) revisa y actualiza su obra de 2002. Mentres, Presente continuo (Xerais, 2013).
Obra
Poesía
Moda galega (Positivas, 2002).
kleinigkeiten/cousiñas (Fabulatorio, 2013).
Moda galega reloaded (Positivas, 2013).
Presente continuo (Xerais, 2013).
Narrativa
O caderno de bitácora (Positivas, 2004). Novela.
O club da calceta (Xerais, 2006. Publicada en italiano, como Il club della calzetta, editorial Gran Via, 2007, e en castelán, como El club de la calceta, editorial Algaida, 2008). Novela.
Pirata (Xerais, 2009). Novela.
En vías de extinción (Xerais, 2012). Novela.
Literatura infanto-xuvenil[editar | editar a fonte]
Usha (Xerais, 2006).
O can trampulleiro (Comarca do Salnés) (Everest Galicia, 2007).
Colegas do futuro (Comarca do Ortegal) (Everest Galicia, 2007).
Misterio no Deza (Comarca do Deza) (Everest Galicia, 2007).
O trasno burlón (Comarca da Coruña) (Everest Galicia, 2007).
Unha viaxe no tempo (Comarca de Quiroga) (Everest Galicia, 2007).
A videoconsola (Comarca de Vigo) (Everest Galicia, 2007).
Lía e as zapatillas de deporte (Xerais, 2008).
O monstro das palabras (Xerais, 2009).
Volvo! O regreso de Usha (Xerais, 2014).
Ensaio
A alternativa está aquí (Xerais, 2014).
Traducións
Entre o costume e a ruptura, de Rachna Mara (Xerais, 1998). Do inglés.
Ionqui, de Melvin Burguess (Xerais, 1999). Do inglés.
Ra e porco, de Max Velthuis (Xerais, 1999). Do inglés.
Ra e lebre, de Max Velthuis (Xerais, 2000). Do inglés.
Ra e pato, de Max Velthuis (Xerais, 2000). Do inglés.
Ra e rata, de Max Velthuis (Xerais, 2000). Do inglés.
Boas noites!, de Rotraut Susanne Berner (Xerais, 2001). Do alemán.
Bos días!, de Rotraut Susanne Berner (Xerais, 2001). Do alemán.
Orelliñas vai de compras, de Rotraut Susanne Berner (Xerais, 2001). Do alemán.
As cousas de Berta, de Roger Collinson (Xerais, 2002). Do inglés.
Onde está Orelliñas?, de Rotraut Susanne Berner (Xerais, 2002). Do alemán.
Mitos e lendas hindús (Positivas, 2002). Do inglés.
Os tres amigos, de Helme Heine (Xerais, 2002). Do alemán.
O coche de carreiras, de Helme Heine (Xerais, 2003). Do alemán.
Teatriños ou Aturuxos calados, de Erín Moure (Galaxia, 2007). Do inglés.
A filla do filósofo, de Elena Poniatowska (Galaxia, 2009). Do castelán.
Despois da medianoite, de Salma (Xerais, 2011).
SOY UN MANIQUÍ
Soy un maniquí
y lo voy a probar todo.
¿Dónde está la tienda
de las mujeres deformes,
de las mujeres gigantas,
de las mujeres con barba?
Quiero verlas todas,
imaginarlas mis hermanas
en una maravilla múltiple
para luego sentirme oprimida
ante el pensamiento
de que lo único que quieren
que nos una
está en lo más, en lo más
hondo de la falda:
una tarjeta de crédito
y un ansia angustiosa
de tener, tener, tener, tener
todo lo que la moda manda.
Estes son os lugares onde as mulleres.
V
Estes son os lugares onde as mulleres
dilapidamo-los soldos
dos nosos maridos,
onde segundo as películas de holibud
nos curamos da depresión
cunha tarxeta de crédito
e onde as poucas emancipadas
desatan o seu afán consumista
como se fose unha nova estratexia de poder.
E ante todo isto
eu pregúntome
se realmente os soldos son dos nosos maridos,
se a depresión non nola provocará a tarxeta de crédito
e se o afán consumista non será o cume da antiemancipación.
Nesa masa humana
derrúbanse tódalas crenzas
polos espacios que quedan
entre tantas capas de poder.
Balaídos:
Podería se-la entrada
a un portal.
E sen embargo,
aínda cabe o escaparate
a carón da porta,
con dous traxes
chics e modernos.
Imaxino un pequeno probador
e as conversas pequenas
do pequeno comercio.
Realmente
será un portal a algures
ou simplemente levará
a máis corpos
na percura dalgo inmaterial
a través das teas.
Centro comercial Camelias: Zara
E por último aquí está.
O modelo da industria
de mulleres
en cadea.
Un modelo de producción
sumamente rendible
para a economía do páis.
Mágoa que se axuste tan pouco
ó producto autóctono
de carnes tradicionalmente alimentadas
con botelos, touciños e lacón.
A revolución industrial.
As mulleres de talle 36
embutidas no que antes
utilizariamos
para facer uns bos chourizos.
Todas iguais.
Unha por unha.
Unha producción ilimitada
nun mercado mutilador.
Se cadra agora haberá que xustificar
que se segue sendo humana
mesmo se non se cabe
na roupa de Zara.
Mais de socate.
VII
Mais de socate,
nun erro de construcción,
nesa masa inxente de cerebros
algúns decatáronse
dun novo poder.
O poder da consumidora.
Non queremos alfombras feitas
por nenas en Nepal.
Non queremos cosméticos
feitos con experimentos animais.
Non queremos máis abrigos
de peles de caimán.
Non queremos seguir sendo
as grandes depredadoras.
E o día en que todas non queiramos,
¡tremade multinacionais!
Se cadra entón o reino
comezará
con algún viso verdadeiro.
Camelias: Cindarella
A miña mirada divídese
Entre a noite da cabaza
E a cabaza do día a día.
Cindarella. Cinsenta.
O escaparate ten
unha harmonía perfecta.
Dun lado o traxe
que ás doce
se trocará
no da esquerda.
O traxe do rescate,
desa eterna espera
polo príncipe
agora anovado
en loiros, rubios e morenos
de publicidade.
Dúbidas filosóficas da miña infancia:
¿Por que as boas sempre son guapas?
¿Por que nunca mandou ás irmás toma-lo aire?
¿Por que as madrastas son todas malas?
¿Por que o feitizo só dura ata as doce?
¿Como é que o zapato só lle servía a ela?
¿Como se pode perder un zapato por unhas escaleiras?
¿Por que o príncipe só se fixa nela cando vai disfrazada?
E, a fin de contas,
¿quen quere un príncipe como recompensa?
O mellor foi o meu abraio
ó le-la versión dos Grimm
cos pés cortados e paxaros detectores de sangue,
¿e todo iso por un príncipe calquera?
¡Como nos pesa
a boa da Cinsenta,
centos de anos
enfocados cara á percura
do príncipe azul!
Tantas de nós atrapadas
e eu en loita coas miñas ganas
de utiliza-lo vestido de noite
para andar por casa
e deixar que o príncipe
faga terapia
da síndrome
de rescatador frustrado.
Uf,
custoume o meu traballo
e un vestido de veludo azul
de mil pesetas
xenial para limpar.
A el non sei cómo lle irá.
López Mora:
Ar.
Esa doce palabra galega
a través da cal
os galeguistas e poetas
describiron a sociedade
tradicional galega,
matriarcal,
din eles,
onde as mais
(que non as mulleres)
tiñan un posto social crucial.
Así se lle debe chamar
en termos galeguistas
a traballar nas leiras,
traballar na casa, parir,
estudiar ós fillos (só eles)
e non ter opción a nada,
se cadra a unha malleira opcional
ou unhas pernas cabras de lareira
último modelo.
Mágoa que para unha sociedade
tan matriarcal
só saibamos dela
a través dos homes
porque, malia o seu "posto social crucial",
esas mulleres matriarcais
(¡que estraño!)
só deixaron aparente silencio.
Agora,
con estes vestidiños axustados
de Ar
pregúntome
ata cándo teremos que seguir
desaprendendo
as falacias do pasado.
Príncipe no Nadal
Non fai falla máis
que abri-los ollos
e está ó noso lado.
Entre o movimento
espasmódico
das masas,
unha morea de mulleres
que fan horas interminables
ata acabar
por case empaquetarse
a si mesmas
cun lazo dourado.
¿E alguén cre aínda
que lles van paga-las
horas extras,
os pés rotos
ou a falla de posibilidades
de mellorar
no mercado laboral?
Príncipe: Pronovias
Eu queríame casare
e velaquí teño a roupa.
Casa miña filla, casa,
que hoxe en día
unha perna
malamente
tapa a outra.
É o día
nese día
en que sempre vai
radiante noiva.
Sempre,
claro,
que o vestido acompañe,
o peiteado luza
e os zapatos manquen.
Unha boa lección
para a vida vindeira.
Urzáiz: Pre-Natal
E velaquí
un negocio
que vai mal,
o de ser mamá.
Ai, ai,
qué decadencia.
Estas mulleres,
unhas egoístas
que non queremos parir.
Vaia, vaia,
a crise da natalidade
¡que preocupación!
¡que se acaban as galegas!
Mentres o mundo afoga
entre caras
de meniñas
que nacen
e nacen
e non deixan de nacer.
Mais, claro,
esas,
sen poder adquisitivo,
non deben de contar.
COLECCIÓN DE OUTONO INVERNO. AS RÚAS II
María Reimóndez, 2002, Moda galega, Santiago: Edicións Positivas
No hay comentarios:
Publicar un comentario