viernes, 15 de marzo de 2013

STEINN STEINARR [9.443]



Steinn Steinarr

Steinn Steinarr (nacido Aðalsteinn Kristmundsson, nació el 13 octubre 1908 y murió el  25 mayo 1958) fue un poeta islandés.

Muchos islandeses consideran a Steinn Steinarr como su mayor poeta, aunque sigue siendo casi desconocido fuera de Islandia, debido tal vez a la falta de traducciones de su poesía. En 2008, 100 años después de su nacimiento y 50 años después de su muerte, está comenzando a ganar popularidad fuera de Islandia. No sólo es muy popular entre la juventud de Islandia, sino que el interés internacional en su poesía va en aumento.

Obra:


1934-Rauður loginn brann (The Red Flame Burnt)
1937-Ljóð (Poems)
1940-Fótspor í sandi (Footprints in Sand)
1942-Ferð án fyrirheits (Journey without Destination)
1943-Tindátarnir (The Tin Soldiers)
1948-Tíminn og vatnið (The Time and the Water)
2000-Halla



Fin del camino

Por fin después de un largo día pesado
finaliza tu senda. Sentado en una piedra
recorres con tu vista el escenario
un instante.

Y recuerdas entonces
que una vez, una vez hace ya mucho,
echaste a andar desde este mismo sitio.

 1.940



Otro poema islandés sobre don Quijote

Por JOSÉ ANTONIO FERNÁNDEZ ROMERO*

El primero ya fue publicado en el tomo XXX (1992, págs. 199-201) de Anales Cervantinos.

El autor es el mismo, el poeta islandés Steinn Steinarr (1908-1958) y el poema, al igual que el anterior, llegó a mis manos recientemente de forma inesperada, como salutación navideña de un ex-alumno de mi época de lector en la Universidad de Islandia allá por los años cincuenta del pasado siglo.

Steinn Steinarr es considerado unánimemente como el poeta islandés más original del siglo XX. Principal artífice de la renovación formal de la poesía islandesa, su obra se desarrolla en tres fases. La primera, con predominio del compromiso social y político, es su época socialista y se refleja en el primero de sus cinco libros publicados. La hoguera roja (1934).

En su segunda etapa, más que el pesimismo y la amargura que rezuman sus poemas, destaca como trasfondo la sensación del vacío y la futilidad de una vida sin meta y sin propósito. 

Son libros de esta época Poemas (1937), Huellas en la arena (1940) y Viaje sin promesa (1942). Los títulos de los libros son ya de por sí significativos, como los de algunos de sus poemas: 


Preludio 

Criatura, soy tu Dios, 
tu tristeza será 
la flor más blanca, la obra más perfecta 
que ceñirá mi frente; 


Poema 

Vana es la vida  
pobre tu botín  
y al fin como si nada hubiese sido; 


Sangre 

... tu sangre y la de todos, joven, cálida  
vertida inútilmente aquí en la arena; 



Plegaria 

Concédeme, oh Dios mío 
por tu misericordia  
el poder olvidarte; 


Poema del camino 

Y al fin nos detuvimos: 
la noche y el desierto  
a nuestro alrededor.  
Pero ningún camino; 


Atlantis 

Y seguimos surcando! -Adelante, adelante-  
el desierto y la noche. 


Los tres últimos poemas figuran en una selección antológica, Cien poemas, publicada en 1949.

Por fin, una tercera etapa es la representada por su último libro, El tiempo
y el agua (1948), compuesto de poemas brevísimos, algunos rimados, otros en verso libre, que son como instantáneas que apelan más a la intuición del lector que a su entendimiento 



Mi vida se detuvo 
igual que una moneda 
colocada de canto 
y el tiempo se esfumó 
como cae una lágrima 
sobre una mano blanca.



Para quien quiera conocer mejor a Steinn Steinarr hay una traducción castellana de veintitrés poemas suyos en Poesía Nórdica, antología preparada por Francisco J. Uriz, Ediciones de la Torre, Biblioteca Nórdica, núm. 2, Madrid, 1995, págs. 868-883.

El motivo por el que asoma a estas páginas de Anales Cervantinos la obra de un poeta tan destacado como Steinn Steinarr es la fascinación que sobre él ha ejercido la figura de nuestro inmortal caballero andante, que ha pasado así a formar parte del repertorio poético de una lengua tan poco conocida como la islandesa.


STEINN STEINARR

Don Quijote 

Don Quijote apostrofa a los molinos de viento

Yo, el lastimoso caballero de la justicia,
yo el triste y ridículo defensor de la inocencia,
os digo:

¡Mirad!
Aquí habrá que luchar.

El Señor me dio el odio a la mentira,
el Señor me enseñó a conocer la mentira,
se disfrace como se disfrace.

El Señor me dio el apoyo de la verdad,
de la pura, profunda y eterna verdad,
aunque yo sólo la distinga a medias.

Con mi verdad a medias lucho contra la mentira absoluta.


Don Quijote 

Avarpar Vindmyllurnar

Eg, hinn aumkunnarverdi riddari réttlaetisins,
ég, hinn hormulegi og skoplegi verjandi sakleysisins
segi vid ydur:

Sjá!
Hér mun nú barizt verda.

Minn Herra gaf mér hatrid til lyginnar,
minn Herra kenndi mér ad thekkja lygina,
hvada dularbúningi sem hún byst.

Minn Herra lédi mér fulltingi sannleikans,
hins hreina, djúpa, eilífa sannleika,
sem ég thó adeins skynja til hálfs.

Med hálfum sannleika berst ég gegn algerri lygi.

ANALES CERVANTINOS, VOL. XXXVII, PP. 323-325, 2005. ISSN: 0569-9878 (c) Consejo Superior de Investigaciones Científicas
http://analescervantinos.revistas.cs






Lífs um angurs víðan vang
   víst ég ganginn herði,
   eikin spanga, í þitt fang
   oft mig langa gerði.


   Across life's broad plain of grief
   I surely quickened my pace;
   oh lady, in your embrace
   often I did long to be.



 Þó ég meini þetta og hitt,
   þér ég reyna vil að segja:
   þú ert eina yndið mitt
   unz ég seinast fer að deyja.



   Although I mean this and that,
   I want to try to tell you:
   you alone are my darling
   until at last I die.



 Tíminn er eins og vatnið,
   og vatnið er kalt og djúpt
   eins og vitund mín sjálfs.


   Og tíminn er eins og mynd,
   sem er máluð af vatninu
   og mér til hálfs.



   Og tíminn og vatnið
   renna veglaust til þurrðar
   inn í vitund mín sjálfs.




 Time is like the water,
   and the water is cold and deep
   like my own consciousness.


   And time is like a picture,
   which is painted of water,
   half of it by me.


   And time and the water
   flow trackless to extinction
   into my own consciousness.

 (Translation by Marshall Brement)





   UNDIRSKRIFT

   Lesendum þessarar bókar ef einhverjir eru
   Hef ég ekkert fleira að segja í raun og veru 
   Sjá hér er ég sjálfur og þetta er allur minn auður 
   Hið eina sem ég hef að bjóða lifandi og dauður. 


   Ég veit að þið teljið mig aldrei í ykkar hópi
   Og ætlið mig skringilegt sambland af fanti og glópi
   Ég er langt að koninn úr heimkynnum niðdimmrar nætur
   Og niður í myrkursins djúp liggja enn mínar rætur. 


   Ég ber þess að sjálfsögðu ævilangt óbrigðult merki
   Því örlög hvers manns gefa lit sinn og hljóm sinn hans verki
   Það var lítið um dýrðir og næsta naumt fyrir andann
   Mitt nafn er Steinn Steinarr, skáld. Ég kveðst á við fjandann.






   SIGNATURE

   To the readers of this book if any exist
   Nothing else I can tell, nothing else I can list. 
   This is all that I am, the harvest of my strife.
   The only thing I offer, dead or alive. 


   I know you will never count me as one of your class
   And conclude instead I am either a thug or an ass. 
   I have come afar from a dim and dreary place
   And into the depths of darkness my roots are traced. 


   I will no doubt be doomed for the rest of my life
   'Cause our destiny marks and colors the works we contrive. 
   The times were sparse for the spirit on every level.
   Steinn Steinarr the poet’s my name. I rap with the devil. 

             (Translation by Jon Othar)




POEMAS DE STEIN STEINARR

Steinn Steinarr (1908-1958) Foi o pioneiro da lírica modernista na Islândia. O seu primeiro livro, dos cinco que publicou, data de 1934. Destaca-se a originalidade das suas imagens e a sua visão do homem num mundo sem Deus, sem objectivo e sem sentido.
Versão minha - © Amadeu Baptista





PROMETEO

Hoje sou um prisioneiro nos cárceres do capital,
com as mãos calosas, os cabelos grisalhos.
Nenhum vivente é mais odiado
nenhum vivente morrerá de morte mais horrível.

Aqui me têm.
O meu trabalho está feito.

Mas vencerá o povo
pois entreguei-lhe um fogo
que arderá eternamente
nos corações:

O ódio ao opressor.

                Ljód, 1937




CIMENTO

Construí um forte
e delimitei o meu campo
dentro da vossa vida.

Vistes como me levantava
com grandeza exaltante
dominando a cena
e gritastes:
admirável! admirável!

Um dia completarei a minha acção
endurecendo num silêncio inescrutável
nos vossos corações.

Ljód, 1937





LETRA SEM MÚSICA

Quis cantar
e era a minha voz tensa e rouca
como um ferro a oscilar
friccionado contra uma lima velha.

E voltei a tentar
e chorei e supliquei como uma criança
e o meu peito encheu-se de um canto
que não se ouvia.

E o meu peito tremia
bramindo como um mar enfurecido
e o meu sangue fervia e borbulhava
ao ritmo da canção:
o canto da vida atormentada,
enferma, enlouquecida
com a febre do dia,
e vós não ouvíeis.

Ljód, 1937





AUTO-RETRATO

Pintei um rosto na parede
de uma casa improvável:
o rosto de um cansado, de um doente,
de um homem solitário,
que olhava das paredes cinzentas
a luz esbranquiçada
um momento.
Era o meu próprio rosto
ainda que nunca o vísseis
porque pintei sobre ele.

Ljód, 1937





D. QUIXOTE

Um dia D. Quixote
selará o seu baio
e dirá a Sancho Pança:
Esse homem abastado
que assassina e incendeia
calcando com as suas botas
a terra dos pobres
deve cair
pois é meu inimigo.

Foi ele que nos seduziu
por desertos sem caminhos
e a nossa guerra santa
converteu em engano trágico
e a Dulcineia a bela
submeteu à servidão.

Foi ele. Foi ele.
E não o conhecemos.

Ljód, 1937





MAR

Caminhei sobre areias escaldantes
e o fragor dos mares longínquos
misturava-se ao rumor do meu sangue.

Parti de todos os portos
naveguei por todos os rios.

E no fundo do mar imenso
jazem a minha vontade e a minha consciência
e começo a duvidar
se o mar sou eu
ou se sou eu o mar.

Spor í sandi, 1940






FIM DO CAMINHO

Por fim após um dia pesado
termina o teu caminho. Sentado numa pedra
percorres com o olhar o panorama
um instante.

E recordas então
que uma vez, uma vez há muito tempo,
começaste a caminhar deste mesmo lugar.

Spor í sandi, 1940






PRELÚDIO

Tecei-me um manto de rosas silvestres
deixai que o vento acaricie os meus cabelos dourados
vou-vos encher o coração de cálidos aromas
e de um sol risonho.

Criatura, sou o teu Deus,
a tua tristeza será
a flor mais branca, a obra mais perfeita
que cingirá o meu rosto.

Spor í sandi, 1940





ASFALTO

Sob centenas de ferrados tacões
vi-te nos meus sonhos
a passear numa tarde de Outono
a tua dor silenciosa
com os teus gráceis passos
pelo escuro caminho
com os teus gráceis passos pelo único trilho
e sabes que te amo.

Spor í sandi, 1940






POEMA

Nada se salva, tudo, tudo morre
desmorona-se e deixa de existir.
Vã é a tua vida, pobre o teu saque
e o fim como se nada tivesse sido.

Como pó limpo de um vidro
são a tua alegria e a tua pena agora.
O teu rosto é uma máscara translúcida
que deixa ver o nada e o vazio.

Spor í sandi, 1940





SANGUE

O teu sangue flui cego, lento, exausto,
atrás das tuas obras, sonhos, pensamentos
misterioso e calado. E é a noite
morte em amanheceres de mil séculos.

A distância sem caminhos vela misteriosa e muda
e sabe da tua amarga e triste sorte:
o teu sangue, e o de todos, jovem, cálido,
vertido inutilmente aqui na areia.

Spor í sandi, 1940





FORA DO CÍRCULO

Caminho em círculo
em volta do que existe
e dentro desse círculo
está o teu mundo.

A minha sombra reflecte-se
no vidro.

Caminho em círculo
em volta do que existe
e fora desse círculo
está o meu mundo.

Ferd án fyrirheits, 1942





O TEMPO E A ÁGUA

(quatro fragmentos)

O tempo é como a água
e a água é fria e profunda
como o meu ser consciente.

E o tempo é uma imagem
que pintamos a meias
entre a água e eu mesmo.

E tempo e água
correm até esgotarem-se sem caminhos
dentro da minha consciência


           



O sol,
o sol esteve a olhar-me
como mulher esbelta
de sapato amarelo.

A minha fé e o meu amor
dormiam no fundo
como flor bicolor.

E o sol pisou
– sapatos amarelos –
a flor na sua inocência.


            



Diáfana e alada
vence de novo a água
a sua própria resistência.

Esse magma avermelhado
que fugindo me precede
não leva a nenhum rumo.

Sob os lábios cruéis
da matéria ardente
brota uma flor letal.

Num rectângulo
entre cone e o círculo
cresce a flor branca da morte.

            




Eu era um rosto abatido
olhar azul profundo
era uma mão branca.

A minha vida deteve-se
igual a uma moeda
deixada a um canto.

E o tempo esfumou-se
como cai uma lágrima
sobre uma mão branca.

            Tíminn og vatinid, 1948




CHEGADA

Islândia, meu sonho, minha ânsia, minha dor
minha fraqueza e, à vez, minha força.
Este deserto alado de imensidão azul
ainda vive, está desperto.

Sim, este é o meu lugar, a minha vida, o meu destino,
inclino-me perante a minha herança e a minha nação,
guardada estultícia, desonra engalanada,
minha vergonha, minhas lágrimas, meu sangue.


26-5-1954





  

No hay comentarios:

Publicar un comentario