martes, 17 de septiembre de 2013

KAJETAN KOVIČ [10.524]


Kajetan Kovič


El poeta Kajetan Kovič nació en Maribor, Eslovenia, en 1931. Fue co-autor de Poemas de los cuatro (1953), una colección poética «de culto», y se convirtió en uno de los clásicos de la lírica eslovena de posguerra con sus poemarios El día prematuro (1956), Las raíces del viento (1961), Fuego-agua (1965), Labrador(1976), Estío (1990), Estaciones del año (1992), Ciclo siberiano (1992), Cazador (1993), Jardín (2001), Caleidoscopio (2001). Su obra literaria comprende también seis novelas y numerosos cuentos infantiles, entre ellos Mi amigo Juan Manchitas (1972) y El gato Moro (1975), que se han convertido en verdaderos »best-sellers«. Es miembro de la Acedemia Eslovena de Ciencias y Artes y fue galardonado con los mayores premios nacionales.

La poesía de Kovic se fue desarrollando desde una fase temprana intimista hacia una articulación explícitamente particular, dejando de lado los movimientos, las corrientes y los grupos literarios centrales. En el repertorio de motivos y ensamblajes temáticos de sus poemas destacan el paisaje esloveno, poetizado de manera marcadamente postsimbolista a través de las imágenes sensibles, materiales, arquetípicas, la infancia con dimensión onírica de la percepción infantil del mundo, y el amor en el que el poeta busca una ilusoria armonía interna. A todos los poemas de Kovi~ los une una atmósfera reconocible, un entrelazado irrepetible de melancolía, nostalgia y resignación con el que se recubre, como con un barniz fino y sutil, su tejido poético junto con sus giros estilísticos.
En este volumen se presenta una selección de seis poemas antológicos, dos de ellos traducidos tanto al portugués como al español, tres al portugués y uno al español. 
La traducción castellana de Nina Kovic.


Poesía:

Utonil bi (1948)
Pesmi štirih (1953) co-authered with Janez Menart, Ciril Zlobec and Tone Pavček
Prezgodnji dan (1956)
Korenine vetra (1961)
Ogenjvoda (1965)
Vetrnice (1970)
Mala čitanka (1973)
Pesmi (1973)
Labrador (1976)
Dežele (1988)
Poletje (1990)
Letni časi (1992)
Sibirski ciklus in druge pesmi raznih let (1992)
Lovec (1993)
Glas (1998)
Vrt (2001)
Kalejdoskop (2001)
Pesmi (2003)
Vse poti so (2009)

Prosa:

Ne bog ne žival (1965)
Tekma ali kako je arhitekt Nikolaj preživel konec tedna (1970)
Iskanje Katarine (1987)
Pot v Trento: prizori iz navadnega življenja Franca M. (1994)
Profesor domišljije: ljubljanska zgodba (1996)
Jutranji sprehajalec (2005)
Sled sence zarje (2006)
Mala nebesa (2008)

Libros para niños:

Franca izpod Klanca (1963)
Zlata ladja (1969)
Moj prijatelj Piki Jakob (1972)
Maček Muri (1975)
Zgodnje zgodbe (1978)
Križemkraž (1980)
Zmaj Direndaj (1981)
Pajacek in punčka (1984)
Križemkraž: zgodnje pesmi, zgodnje zgodbe in še malo mačje godbe (1991)
Mačji sejem (1999)







Traducción castellana de NINA KOVIČ 



SÓLO ASÍ

Sé tan poco.
Lo que me enseñaron
y lo que viví
vale para unas pocas verdades.
Las repito entre la gente, 
que aparentemente piensa como yo, 
y las coloco
entre los otros y yo como una valla
tras la cual se mueven con seguridad
mis pensamientos particulares.
No tengo miedo a la palabra pública,
pero decir las cosas
exactamente como son
exige fuerza.
Tienes que estar abierto
como una herida,
porque el verdadero nombre de las cosas
está oculto
debajo de la primera, la segunda y la tercera
capa de palabras
o aún más profundamente.
No se puede estar cavando en uno mismo
sin descanso
sin sufrir las consecuencias
y además no tiene sentido
llevar las cabezas,
o los forasteros lejanos
por la mina
cuyo mineral es para ellos
sólo oropel.
Únicamente por eso, 
para no olvidar 
quién soy
y para aquellos
a quienes sin este alimento
no aguantan,
picoteo
como un pelícano
en mi sombrío corazón.
Así comprendo este mundo.
Y sólo así
puedo vivir.
Todo el resto es sueño
y nada.







HORAS DE SAÚCO

Ahí está el viejo saúco, detrás de la casa. 
Ésas son las horas de saúco.
Espantosamente verde, la angustia de sus hojas.
El color negruzco de sus granos. 
El amargo tiempo de saúco que precede a la tormenta.
Debajo del muro, ortigas en flor.
La hierba sin segar.
Detrás del muro, un cuarto.
El olor adecentado de los tíos solteros.
El domingo como un tallo hueco de saúco.
El silencio de siesta.
Los rojizos rabillos de sus granos.
Su sabor insípido e insulso
en el sueño de saúco.
Las salivas dulces maduran
en las bocas lánguidas de los muchachos
que se apoyan en los lados del saúco de las casas.






MON PÈRE

Mon père, 
no sé por qué te llamo así,
no hablabas francés
pero posiblemente lo hubieses entendido,
quizás te lo digo en extranjero
para guardar distancias,
sólo de esa manera
nos podíamos querer:
no de muy cerca.
Nos sentábamos
en las viejas tabernas,
tomábamos vino del Rin
o cualquier vino agrio
y hablábamos
de las cosas cotidianas.
La vida esperaba
detrás de la puerta,
la manteníamos alejada.
Nos parecía 
demasiado fuerte
para darle un nombre.
Teníamos miedo,
mon père,
de las palabras grandilocuentes.
Ahora eres sólo
una foto en la pared
y una tumba
en un bello cementerio.
Te enciendo una vela,
te llevo flores.
No a ti,
a tus huesos. 
Te digo 
tantas cosas.
Pero tú callas.
Sólo está tu lápida. 
Con fechas.
Desde – hasta.
Dios mío,
qué cosas dicen hoy día
los hijos a sus padres.
A los vivos y a los muertos.
Mon père,
nadie fue
como tú.
Tan solo,
tan mío, 
tan padre,
perdido en este mundo
como yo.





MON PERE

Mon père,
ne vem, zakaj te tako nagovarjam,
nisi govoril francosko,
a to bi najbrž razumel,
mogoče ti rečem po tuje
zaradi distance,
ljubila sva se lahko
edino tako:
ne preblizu.
Sedela sva
v starih gostilnah,
pila sva rizling
ali šipon
ali sploh
kakšno kislo vino
in govorila
zelo vsakdanje stvari.
Življenje je stalo
za vrati,
v varni razdalji.
Zdelo se je 
presilno, da bi mu dala
ime.
Bala sva se,
mon père,
prevelikih besed.
Zdaj si samo še
slika na steni
in grob
na lepem pokopališču.
Prižgem ti luč,
prinesem ti rože.
Ne tebi,
tvojim kostem.
Toliko stvari
ti rečem.
A molčiš.
Samo tvoja plošča je.
Z datumi.
Od – do.
Mojbog,
kaj vse sinovi
zdaj govorijo očetom.
Živim in mrtvim.
Mon père,
nobeden ni bil
kakor ti.
Tako sam,
tako moj,
tako oče,
zgubljen na tem svetu
kot jaz.







POLETJE

Mogoče pa dnevi poletja
le zapustijo v nas
malo daljšo sled.
Kakšno pot,
ki se vije po gozdu,
skrita
pred hrupom sveta.
Kakšen kos morja
na obali
iz jantarja.
Mogoče potone v nas
čista črta
galeba
in zbegani roki
čez leta 
mirno gotovost
ali se
čvrsti korak
mlade živali
zbere 
v raztresenem srcu
kot moč.
Lahkó da se
nepopisni
večerni obleki
shranijo v nas
kot navdih
za ljubezensko pesem.
Veter,
ki gre skoz boróvje,
ima svojo stran
v nenapisani knjigi
in 
mačja stopinja
pusti svoj odtis
na robu metafore.
Zime so dolge 
v teh krajih
in skrbne živali
si polnijo kašče,
kjer jih zateče usoda,
ene v bogatih gozdovih,
druge na revni planjavi.






VODA ŽIVLJENJA

pride in trka
najprej tiho kot dež zgodaj zjutraj
na okna bifejev
kjer pijejo delavci hitre čaje
pride iz mlačnega zraka
iz steklene jeseni
z okusom po cvetni gori
in volčji nasladi
in se dotakne rok in nog
in kože po celem telesu
pride z omotico mlinov na veter
vijakov
in močnih motorjev
v nori
dinamični dan
v belo srce sveta
pride in reče:
jaz sem voda življenja
kam tečem
kam tečem









White Fairy Tale

Across the world footprints go, 
across the world tracks through snow. 
God knows who came before me, 
god knows who after me will go. 
All the paths are ever old, 
all of them lead to death, 
for all begins with birth, 
and each step is ever new. 
Across the world footprints go, 
across the world tracks through snow. 
One of them belongs to me, 
and on it falling, falling snow. 

Translated by Erica Johnson Debeljak






Alone

I close the doors behind me, 
I close the doors 
behind the moon, the stars, the flowers, 
I close the doors behind the birds, 
the doors behind gardens 
as alone... 
 as bitterness 
my sadness blooms, 
as alone as the sea 
I call the cranes of sadness, 
as alone as the wind 
I sing the psalms of death, of love, 
I close the doors, 
I close the doors with brittle lips, 
with hands pierced to the depths of my soul.

Translated by Herbert Kuhner






Garden of Gold

The chill and the damp under the pine tree. 
The long shadow over the dark house. 
Grapes, blue as dreams. 
In curtained rooms, 
dying fathers, 
whose punishment is sons 
left behind in wars, 
entranced by the cuckoos’ singing. 
In the garden, the yellow autumn hour, 
and under sweaters, 
the warm breasts of girls, 
as they lie down horizontal 
under the curiosity of boys, 
and as above them, blue as death, 
ripens the isabella.

Translated by Tom Ložar









No hay comentarios:

Publicar un comentario