martes, 22 de julio de 2014

SONJA MANOJLOVIĆ [12.434] Poeta de Croacia


Sonja Manojlović

Nació en el año 1948 en Zagreb, Croacia. 
Estudió en la Facultad de Filosofía de Zagreb Filosofía y Literatura comparada. 

OBRA:

- Tako prolazi tijelo, pjesme, 1965; 
- Davnog stranca ljubeći, pjesme,1968; 
- Sarabanda, pjesme,1969; 
- Jedan espresso za Mariju, pjesme, 1977; 
- Mama, ja sam don Juan, kratke proze, 1978. 
- Civilne pjesme, pjesme,1982; 
- Babuška, pjesme,1987; 
- Njen izlog darova, pjesme,1999; 
- Vješturkov tanac, pjesme, 2001. 
- Upoznaj Lilit, izabrane pjesme, 2002., 2003. 
- Čovječica, pjesme, 2005. 



Las mujeres, lugar común

Las mujeres bellas siempre se desnudan,
ellas siempre tienen calor,
son nobles las gotas de emoción en sus labios
La ciudad patea en el sitio, hacia dónde se encaminan,       
La comitiva es larga,
con los brazos estirados
hacen fila en cualquier sitio,
nadie reconoce a nadie
Desde sus vestidos se elevan minúsculos
platillos voladores,
discos vertebrales despegan oblicuos desde la cintura,
caricias crujientes
desde el interior
el dedo señala
la alegría, 
una nube tras otra
en la que viven
esparcidas en secretos pequeños,
pero nunca un por qué,
las reciben poemas de dos o tres saltos,
harapos enjutos, fondos del mar

Traducción de Pau Sanchis i Ferrer




Esposa, scriptura continua

A mí ni una palabra,
crezco desde una blancura
de casas felices,
soy una novia eterna, hueca y emocionada,
harta de los juguetes, los quema y lame
¿Pero dónde están, quiénes son los invitados?
Ahorcados en el vacío, los salvo del silencio,
es blanco, todo es blanco
en el ojo del observador de los hogares felices,
No corrijo las palabras, ni el vacío de su eco         
¿Qué ha hecho?                                                           
¿Se ha escondido?
¿Ha abierto la puerta, ha caído cien,
doscientos años abajo,
ha abierto la ventana, ha alzado el vuelo?   
El texto fluye sobre el texto,
y se empapa de todo,
llueve, brilla

Traducción de Pau Sanchis i Ferrer 




Si se empalma una garrapata

Si se empalma a una garrapata,
dicen, echa aceite –eso la ahogará,
le aflojará las patas, caerá sola
o arráncala rápido de la piel viva de todos,
con cuidado de no romperle la cabeza y las extremidades
Pinzas, asas varias, conocimientos quirúrgicos, sí,
pero, nada es tan claro como el simple propósito
cuando son las doce menos cinco,
de que hay que aflojar un poco
Por eso la agarras sabiamente entre el pulgar y el índice,
la giras hacia la izquierda, a las diez, para agitarle las patas,
la devuelves a las doce, y te giras hacia las dos
ella se relaja para reforzar su posición,
y tú la devuelves de nuevo a las doce
y, si quieres, con un grito de victoria
la sacas hacia arriba
y también:
quema, sin temer por ella,
la guirnalda de sus patas
alrededor de su boca hambrienta,
perfora y entierra su bolsita corporal
como si, en su interior, nunca la hubiera condensado

Traducción de Pau Sanchis i Ferrer




Los muertos futuros

¡Cuidado!
Aquí están los muertos futuros,
difíciles de percibir, y ocultos
Pueden explotar al menor contacto,
nunca debéis tocarlos
No les tiréis nada
respetad las señales de peligro
No os acerquéis
Si los veis,
decidlo enseguida, enseguida colocad solos la señal
de reconocimiento,
los carteles,
los montones,
multicolores,
en cruz

Traducción de Pau Sanchis i Ferrer
http://www.arquitrave.com/i






Sjela sam na kamen izloživši se 
i strah je ušao u mene 
zatim raspoznah cestu ne izustivši ni riječ razloga 
ograničenu tijelom nagoni me na uzmak licem prema zemlji 





I dok te grlim ljubavi moja 
ti si smrt daleka 
u dubokoj noći na te čeka zemlja bijela 
ljubavi moja 
kad te grlim ti si smrt daleka 




Molitva naša s molitvom bogova se bori 
dok se noću bijelim krilom oko hrama 
glasaju leptiri 
ptica protiv neba, riba protiv mora 
i tijelo protiv svijeta živi 




Jedan espresso za Mariju 

Oni bez doma, oni s espressom iza svake riječi 
konačno moraju stati, u oazi vremena i stakla 
postoji način da se grad izliječi 
vlastitom morom što nas je zauvijek takla 

U besanici, u ovom otorinolaringološkom nutkanju senzibiliteta 
oni se odriču: riječi vladar jer iza nje krije se 
riječi kraljevstvo, iza nje bilo je, i riječ sveta 
oružje, neka nestane, neka je nije jer smije se 

Riječi istina, putovanje, prostor, ta brzovozna metafora, 
ejaculatio praecox uma. Jedan espresso za Mariju! 
Noć je nad gradom razapeta, skoro će zora. 

Tijela ravnodušno uzlaze u san. Za Mariju, 
za Mariju, što je, dakle, ostalo? 
Ostao je grad, grad, grad. 



Jutro je svježe 

O - aoristi! Obrtanje tijela 
Žablje izvinuće kralježaka - stopala uz glavu 
priljubljena 
A sada hitnut kotač nestaje na horizontu 
Sad švićkaju konsonanti! 
U crnoj rupi vokal bdi 
Na vršku igle spi 
Ima li spol vlastito ime umilni smisao 
dobra i zla 
Mi uzdižemo kult motrenja 





Šćućuren u povijesti 

Šćućuren u povijesti zar ne 
u obrtnim vratima kavane 
sa stopalom smjerenim u kružni tok 
- tu rame je druga! 

Kad njena njuška blisne 
i oblizne 
u magnovenju 
šćućureni srh 
Kad njen ljubazni gelerski kažiprst 
rasprskavajuć se 
promaši mene 
al čeljust okrzne 
ko jedno da smo 
teturajuć kroz grad 
zar reče 
Prirodo, Majko, ja te mrzim! 
Odloži redenik Uvijek je tu 
Taj u hlačama boje mašinke 
Ta luđakinja od gleđi 
na rasvijetljenoj ponjavi 

Isceren na pramcu barbarogenije radi 
za nas 
Ko sitna pljeva na pleća mu pala 
šćućureni šutke mi ručamo mi večeramo 
Siromasi kuća mala veslamo 
Gle grad Gle ljudi 
Ozaren! 
u olujnoj juhi 
planktonski žad 





Pjesnici pišu erotsku poeziju 


Ulučujem zgodu, oturujem biografsku metodu 
snažnom nogom intelekta; 
Jednoga dana u raskoši književnosti čiste 
o, tijelo moje, drvce drobno, 
kakvo si bilo nitko neće znati 
ako sad prešutim tajne slabomlazne krvce. 
San sebe zatri! San o sebi kititi je hora. 
Grančicu vidiš gdje bi krošnja billa? Riječ je snažna, 
beslovesna. 
Ti, svetska barabo! Snatri! 
Turi metafora! 





Riječi 

Uporno vrve 
u istom smjeru 
ako im ne kažem 
u bijelom snu pristajem na sve 
izranja okata galaksija 
sisanče kipućeg mlijeka 
njuška i pipa 
u tom slijepom dodiru ponekad me ima 
a ipak sam s onim s kim sam 
i učinit ću ono što sam naumila 





Abel i Kain 

A da su mi i rekli 
kakvu jednostavnu stvar 
u mnoštvu prigodnih riječi 
dovela bi me opet, šutke i pravo 
do dva brata uboga 
Trenutak prije nego što od zadnjeg postane 
prvi 
naprosto razmakne krajeve već dovršene priče 
naprosto treštanje i vrisak 
stanu


No hay comentarios:

Publicar un comentario