sábado, 22 de febrero de 2014

RENAN NUERNBERGER [11.049]


Renan Nuernberger 

Sao Paulo, BRASIL  1986. Poeta y estudiante de Letras en USP (português / Alemão).
Obtuvo el primer lugar, en la categoría de novela, del Premio Juvenil Ferreira de Castro (Portugal, 2005), por el libro Adeus, Pasárgada y prepara su primer libro de poemas.
Escribe en Esboço de Arte Poética ( http://esbocodearte.blogspot.com ) y coordina o blog O Casulo ( http://o-casulo.blogspot.com ).




PEQUEÑA CONMOCIÓN 

Elegancias sutiles sin escándalos, sin celos...
(Mario de Andrade)


El padre decía: esta ciudad
de São Paulo es una bosta
. Se refería, estaban en el
coche, al tráfico. Mientras
la lluvia tapaba las cloacas
y los números se mentían
mutuamente, la ciudad sin
pulmón, les decía: la vida,
la vida pequeña, para,
mientras aviones a chorro revientan
el cielo: libre, tránsito de
acciones, lucro, tráfico de 
armas. Un celular vibra
en el bolsillo del pantalón, la mujer
ignora a los travas del hipódromo,
no estoy insinuando 
nada, alguna 
novedad en la tarde de sábado?

Traducido por Aníbal Cristobo








¿QUÉ RETIRÉ DE LA CAJITA DEL SABER?

nunca podré cumplir
bien mi cometido no
porque que yo sea así
de perezoso pero esta
plaza abandonada a las moscas
estos festivos desperdiciados
el ocio no conmueven
(y no es eso) mi nuevo
sentido explícito que quiere
signos herméticos y
sagitarios.







EN ESTA CALLE LO QUE VEO

En esta calle lo que veo son
hombres, manos de extraños
gestos, sin manchas los
zapatos y el terno
(me remiten a aquello
que pienso, de esos hombres:
dejarlos totalmente solos
que las taras se exacerban
y del coxis expuesto
recrean el sexo, otros
beben a la salud del difunto, ganan
el sorteo, otro enceguece,
otra caga, esos
gajos de gente caminan
como, si libres, estuviesen
enteros) de lino tramado
que se ajusta al cuerpo
como, si caperuza,
caminasen juntos.

Traducción de Joan Navarro










O que eu retirei da caixinha do saber?
El que vaig traure de la caixeta del saber?
¿Lo que retiré de la cajita del saber?
N esta rua o que vejo
E n aquest carrer el que veig
En esta calle lo que veo


O QUE EU RETIREI DA CAIXINHA DO SABER?

eu nunca poderei dar
conta do recado não
que eu seja assim
preguiçoso mas esta
praça jogada às moscas
estas férias entornadas
ócio não comovem
(nem é isso) o meu novo
senso explícito que quer
signos herméticos e
sagitários.







NESTA RUA O QUE VEJO

Nesta rua o que vejo são
homens, mãos de estranhos
gestos, sem manchas os
sapatos eo terno
(remetem-me àquilo
que penso, esses homens:
é deixá-los sozinhos
que as taras se enervam
e do cóccix a mostra
recriam o sexo, outros
bebem o defunto, ganham
o sorteio, outro cega,
outra caga, esses
gomos de gente seguem
como, se livres, fossem
inteiros) de linho tramado
a compor-se no corpo
como, se carapuça,
caminhassem juntos.





QU È VAIG TR A URE DE LA CAIXETA DEL SABER?

mai no podré complir
bé la meua comesa no
perquè que jo siga tan
mandrós però aquesta
plaça abandonada a les mosques
aquests festius desaprofitats
l'oci no commouen
(i no és això) el meu nou
sentit explícit que vol
signes hermètics i
sagitaris.






EN AQUEST CARRER EL QUE VEIG

En aquest carrer el que veig són
homes, mans d'estranys
gestos, sense taques les
sabates i el tern
(em remeten a allò
que pense, d'aquests homes:
deixar-los totalment sols
que les tares s'exacerben
i del còccix exposat
recreen el sexe, d'altres
beuen a la salut del difunt, guanyen
el sorteig, un altre esdevé cec,
una altra caga, aquests
grills de gent caminen
com, si lliures, estiguessen
sencers) de lli tramat
que s'ajusta al cos
com, si caperutxa,
caminassen junts.

Traducció de Joan Navarro







 AS COISAS CLARAS


O arquiteto: o que abre para o homem
(tudo se sanearia desde casas abertas)
portas por-onde, jamais portas-contra;
por onde, livres: ar luz razão certa.
(João Cabral de Melo Neto)


Suponha um copo d’água
e uma sala repleta de luz.
Sobre o tampo d’uma mesa
o copo translúcido atua
suando tranquilo
sua mancha na madeira teca
opaca. Os bichos ciscando
lá fora. Janelas enormes
que ocupam quase
toda a extensão das
paredes da sala. O sol
emanando seus raios
ao pulmão de vidro
em que estou contido.
Escrevo à prova de balas.






O mar Egeu não se ergue
(nunca depois navegado)
sob o abismo desta manhã.
Escrevo. Mastigo alguns
nacos de fruta
(suponha ser manga ou caju).
Poema: os bichos ciscando.
A engenharia é o mal
necessário a quem
pensa o poema e se
esgota ao pensar(-se),
máquina d’emocionar.
O copo d’água, as frutas,
a madeira teca, o iMac, o .doc:
todas as coisas bem claras.





SEM TÍTULO (II)

janeiro é um mês vermelhíssimo
tônico, auroral
(tempo de amor e miragem)
embora não seja
o início (o início
mesmo é em março: o mal
que, no norte,
resulta no enterro dos mortos)
ciclicamente é um
istmo
de coalizão solar






queria viver em pleno janeiro
suado, quente
(o coração sem cardeais)
sempre pronto para
a próxima (a próxima
talvez seja a última: ela passa
e onde estou?
na capital do século vinte-e-um?)
incisivamente explosiva
visão
de suas pernas pro ar






SOL, SLOGAN

Que symbolo fecundo
Vem na aurora anciosa?
(Fernando Pessoa)


gostaria de comprar
uma Coca para
o mundo. primeiro
estranha-se mas é
isso aí, uma
Coca-cola como
phármakos: uma pausa
que refresca a mera
metade de nada que
chamamos vida.

over-doce, urso polar,
santa claus, cherry
coke. depois
entranha-se mais e
essa é a real,
Coca-cola como
phármakos: viva o que
é bom, poeta só
porrada, o sol doura
sem literatura.


No hay comentarios:

Publicar un comentario