Milan Dekleva
(nacido el 17 de octubre 1946) es un poeta esloveno, escritor, dramaturgo, compositor y periodista.
Dekleva nació en Ljubljana en 1946. Se graduó en literatura comparada de la Universidad de Ljubljana y trabaja como periodista. Es conocido por su poesía y ha publicado más de veinte colecciones, una serie de novelas y colecciones de cuentos. Fue el primer poeta en publicar haiku en esloveno (Mushi Mushi, 1971). Muchos de sus poemas tratan de la condición humana moderna en la ausencia de Dios.
Recibió varios premios incluyendo el Premio Prešeren Fundación en 1989 por su colección de poesía Zapriseženi prah, el Gran Premio Prešeren en 2006 por su poesía vida y escritura de trabajo y el Premio Kresnik por su novela Zmagoslavje podgan (El Triunfo de las ratas), en 2006. Ganó el Premio Veronika en dos ocasiones, en 2003 por su colección de poesía V Zivi zob y de nuevo en 2008 por Audrey Hepburn, slišiš metlo budističnega učenca?.
Colecciones de la poesía
Mushi Mushi, (1971)
Dopisovanja, (1978)
Nagovarjanja, (1979)
Telesa Narečje, (1984)
Zaprišeženi prah, (1987)
Božjega Odjedanje, (1988)
Človek Panični, (1990)
Človek Preseženi: izreki, (1992)
Stihi Kvantaški, (1994)
Soneti Šepavi, (1995)
Rapsodija Jezikava; Improvizacija na neznano temo, (1996)
Glej medenico cvetne caso, Kako se razpira, (2001)
Sosledja, (2001)
Zob V Zivi, (2003)
Otras Obras
IGRA na vrhu, (1993)
Prosa
Oko v zraku (Ojo en el cielo), novela (1997)
Pimlico, novela, (1998)
PTIC Reševalec (Bird Salvador), cuentos (1999)
Zmagoslavje podgan (El triunfo de ratas), novela (2005)
Izkušnje daljavo z (experiencia de la distancia), cuentos cortos, (2006)
Anaximandro presiente
Confundido, con un presentimiento en la sangre, me despierto,
semilla muda, vacía. Doble.
Busco el alma, el cuerpo está vacío,
durante el sueño alguien me hurtó el recuerdo.
El miedo se instaló en la cavidad de la cabeza.
Un miedo extraño, porque el mundo está aquí. Presente.
Aquí hay luz, las cosas resplandecen. El sol
levanta su propio peso, el peso de la hierba.
Miro. Huelo, palpo una gracia terrible.
Oigo la algarabía de los niños en el amparo de la casa.
¿Y entondes qué? Si el tiempo repiquetea la misma medida
para todos. ¿quizás…? Me parece que sí:
los demás existen, sólo yo soy
Traducido por Mariluz Suárez Herrera
ANAKSIMANDER PIŠE
Logos je božji drobiž.
Vsak nebeščan, ki spomladi požene,
primakne zaznamek.
Človek mu smisel doda,
menjaje dolžino s kračino.
Ko pesem odteče v ubranost,
Nedotakljivo umolkne.
Tu ni razlik. Na obrobju smrtnih besed,
v besednici smrti.
V belem, brezčasnostnem šumu,
skupku vseh govoric,
pripuščenih na svet,
ki ga – edinega – znamo čutiti.
ANAKSIMANDROV AKSIOM POPOLNOSTI
Stvari padajo v nasprotno smer
od svoje rasti: zakon navpičja.
Gibanje pripada neskončnosti,
mirovanje končnosti: zakon vodoravja.
Misel se misli iz spomina: zakon kroženja.
Človek vstaja v prihodnost,
vstopa v sedanjost,
lega v preteklost: zakon navzkrižja.
Pomlajenje sveta je v njegovem zastaranju:
aksiom popolnosti.
HVALNICA PASJI ZVESTOBI
Odstavila si me v čas, materinsko.
Tvoj pogled je bil dolg kakor igra dojenja.
A ne vem, mi boš verjela, da se v milovanju
roke ves boleč razprem vrtnarju biti
in ne smem zasmrten se vrniti k tebi:
ne kot dih, ne kot zvijačna sled semen?
Nem sem, jegulje nem, tišji kot je veter
v kruhu, vendar zvest. Zvesta pasja slina.
Nem sem, ves nastlan z jeziki ljubljenj,
z vrišči trav v zasipu, zapisu tvojih nog.
Cvokotam ti v grlu; za zvezdo majhen,
za kostni kamen spran.
Vendar zvest. In vdan. Kakor je grozdu vdan
– v merilu sonca – tolsti oker zemlje.
Ko se na kraju, ves zaspan od plimovanja
razčesanih ustnic, sklonim v tvoj prepasani namig,
sem razigran, koristen, slan. Ga slišim,
stih v zatišju. In mi je znan.
To ti črkuješ, z nežno, skoraj sveto grozo:
pravkar skončani dan.
VELIK POSEL ČAKA LJUBEČE
Velik posel čaka ljubeče.
Mrtve presejati v svoje ravnanje,
zrnca zláta kovati
in jih nadeti prstancem, da bi prišli do otrok.
Misliti luč
iz sijaja nje same,
ker vse, kar je smer in sila in smoter,
se zgublja v ovadbah
izvira
in nas, s postano, v gotovost
vijugajočo se vero
le še kali.
Velik posel čaka ljubeče.
Brez dna hrepeneti
z napetim plodiščem.
V osišču ženske
spoštljivo tkati somerno tišino:
biti sonce
in biti hkrati planet.
Velik posel čaka ljubeče.
Zamaltati dom,
spraskati se v objem
sredi devetkrat pleskanih sten,
potlej pa zvesto, zvesto
veneti sozven.
ODJEDANJE BOŽJEGA
Božje odjedamo, duše nam kažejo rebra.
Osuplo vzporejamo svojo nemarnost
s popolno brezbrižnostjo rože.
Roža, kronsko svetlenje!
In mi? Raznogavičena skladnost
postavk in posledic.
Ampak na robu teles, kjer ogroženi
najbolj občutimo hlad in razdaljo
in mandljevo namagnetenost spola:
tam se odpremo kot skrinja za plod,
samičja predanost življenju.
Komaj povita večnost zastoče v nas.
Krvavo tipamo k svoji ljubezni.
Nedotakljivo nas takne,
za hip umori.
Tako scefra maček sinico
z udarcem požrešnih oči.
In vendar umetnost letenja ne mine.
Le zlita je dol na zemljo.
Iz zraka vrnjena zemlji.
No hay comentarios:
Publicar un comentario