Stein Mehren
Stein Mehren (nacido el 16 de mayo 1935 en Oslo, NORUEGA) es escritor y pintor. Considerado como uno de los más destacados poetas posteriores a la Segunda Guerra Mundial.
Mehren estudió ciencia en Oslo y Munich, y filosofía e historia de la religión en Oslo. Como autor, ha escrito sobre todo poesía, pero también novelas, ensayos y obras de teatro.
Mehren es considerado uno de los más importantes poetas de Noruega desde finales de los años 1900. El tema principal en Mehren es la relación entre la naturaleza y la conciencia.
Desde la década de 1980 hay un tono más oscuro en sus poemas.
Debutó como pintor en 1993 con pinturas exhibidas en la Galería Haaken en Oslo.
OBRA:
2008 Ordre, dikt
2007 I stillhetens hus, dikt
2006 Anrop fra en mørk stjerne, dikt
2005 Nye bilder, tidlige dikt, dikt og bilder
2004 Imperiet lukker seg, dikt
2004 Samlede dikt 1973-1979
2002 Den siste ildlender, dikt
2001 Ord av Stein Mehren
2000 Ark, dikt
1999 Utvalgte dikt, dikt
1999 Nattmaskin, dikt
1999 Kjærlighetsdikt, dikt og bilder
1999 Hotel Memory, dikt
1994 Evighet, vårt flyktigste stoff, dikt
1993 Dikt i bilder, dikt og bilder
1992 Nattsol, dikt
1992 Det forseglede budskap. Et essay om jeg-dannelse i lys av postmodernisme, mystikk og kjønnsroller
1991 Arne Nordheim. Og alt skal synge, festskrift
1990 Skjul og forvandling, dikt
1989 Det andre lyset, dikt
1989 Fortapt i verden. Syngende, dikt
1987 Vår tids bilde som entropi og visjon. 5 postmoderne essays
1986 Corona. Formørkelsen og dens lys, dikt
1984 Her har du mitt liv, essay
1983 Timenes time, dikt
1982 Galakse, tekster med illustrasjoner av Kai Fjell
1982 Samlede dikt 1960-1967
1981 Den usynlige regnbuen, dikt
1980 50 60 70 80, essay
1979 Vintersolhverv, dikt
1977 Myten og den irrasjonelle fornuft, essay
1977 Det trettende stjernebilde, dikt
1976 Den store søndagsfrokosten, skuespill
1976 Det opprinnelige landskapet, dikt i utvalg
1975 De utydelige : en europeisk roman – 2. omarbeidede utg, roman
1975 Menneske bære ditt bilde frem, dikt
1975 En rytter til fots. Åpent brev til kulturister av alle slag, essay
1975 Titanene : en europeisk roman
1974 Kunstens vilkår og den nye puritanismen, essay
1973 Den store frigjøringen eller hva som hendte meg på siste sommerseminarium en dag jeg forsøkte å krype ut av sangkassen min, kortroman
1973 Dikt for enhver som våger, dikt
1972 De utydelige. En europeisk roman, roman
1971 Kongespillet – avviklingen av en myte, dikt og prosatekster
1970 Maskinen og menneskekroppen – en pastorale, essay
1969 Aurora det niende mørke, dikt og prosatekster
1968 Narren og Hans hertug, eller Stykket om fløytespilleren Hans van Nicklashausen og hans møte med stratenplyndrerne, skuespill
1967 Vind Runer, dikt
1966 Tids Alder, dikt
1966 Samtidsmuseet og andre tekster, essay
1965 Gobelin Europa, dikt
1963 Mot en verden av lys, dikt
1962 Alene med en himmel, dikt
1961 Hildring i speil, dikt
1960 Gjennom stillheten en natt, dikt
ROSTRO
Desde tiempo fue tu belleza
una huída
que me cazaba y me apresaba
Y atrapado en estas facciones
erraban tus ojos
igual que una pantera entre las lilas
Y fuiste mía, un espejo
en mis manos, donde nos acercábamos
con cuidado hacia nosotros mismos
Yo amaba solamente una imagen
de mí mismo, y tú tampoco amaste
con profundidad...
Pero más tarde, detrás de tus facciones
bajo la sombra de hermanos
intancia y huida
vería tu rostro
alzarse
virginal y vivicnte hacia mí
Y aún, rasgo a rasgo
vienes a través de otras imágenes tuyas
erguida y luminosa
desde la profundidad de todo lo que fue
te yergues hacia mi y permaneces.
(De "Tids alder", 1966).
Amor mío, ¿en qué piensas?
En nada, (O) En ti. Contesto
Pienso en la soledad del amor
Pero no lo digo. Pienso en esa soledad
que arrastramos a través de los abrazos
Pienso que hace daño amar
Pero no lo digo
Un gran amor que muere
y la marea que se retira, o el lecho de un río
canalizado y sin agua
En eso pienso
Pero no lo digo. Si tú me abandonas ahora
yo no te abandonaré jamás. Pero en eso pienso.
Me duele tanto, en medio de nuestro amor
No te acerques a mí. Ámame. Acógeme
Desaparece. No me dejes nunca. Eso pienso
Cuando muere un gran amor
se transforma en una luna de terror que se levanta
por encima de todo amor posterior de los amantes.
En eso pienso. ¿En qué piensas?
En ti. En nada. En el fondo de esta ciudad
veo un rostro, ciego, tembloroso
presa de una soledad salvaje. Dolor.
BUENOS DÍAS
¡Cada día que golpea la luz en los cristales: luz
es cuando intento cerrar el sueño alrededor de sí mismo
pero la mirada de súbito abre las alas
y rodea el espacio!
¡Me despierto, desnudo como un animal
en mi propio cuerpo, desnudo contra el tuyo.
Acaricio el sueño
lejos de tu rostro
y siento florear los dedos!
¡A través del rocío y de lágrimas de sueño
sonríes claridad
despiertos sentimos el aroma de flores
de frutos y palabras soleadas:
Buenos días, mi amada, buenos días todo!
Cada día rotos pedazos de Vietnam.
Pero nos despertamos, mi amada,
en nosotros, en todas las cosas.
Un milagro, mi amada, maravilloso y perverso.
¡Buenos días locura, buenos días mundo!
Para quién escribes
No escribo poesía por la poesía.
El poema que lleva las señas de Nadie no llega a ningún lector
pero el poma tampoco va dirigido a las direcciones
demasiado claras, a las más conocidas…
A los correligionarios se les escriben opiniones
A los amigos se les escriben confidencias
A los conocidos se les escribe lo ya conocido
¡Yo escribo a Uno! ¡Dirección desconocida!
Escribo para aquél que sé he de alcanzar.
Mi lector desconocido. Aquél que encuentra el poema
casualmente como una botella con mensaje en el mar del tiempo
y sabe ¡Esto se ha escrito expresamente para mí!
No como una respuesta a una pregunta desconocida
sino como palabras nuevas a una pregunta desconocida
que busca y rebusca dentro de mí… Porque así es
Yo escribo un poema para el más próximo de los lectores.
El que abre el poema, ahora, mañana o
dentro de cien años. Él es el desconocido
que dentro puede reconocerme ¡El que sabe que éste
precisamente este poema lo ha buscado a él.
1.979
El tiempo todo lo cura
El tiempo cura todas las heridas, decimos
de todo lo que ocurrió hace mucho
Ni siquiera el eco de un grito de dolor
queda colgando en el cielo
Pero el dolor tiene sus caminos
que atraviesan olvido y años, tiene
sus lentos caminos oscuros
y huellas luminosas
Aquello que hemos olvidado, continúa
acordándose de nosotros, como secretos, sepultados
vivos en palabras y en tiempo
grabándose a fuego en el centro de nosotros
Allí dentro donde llevamos nuestras heridas
como manantiales secretos, de cariño o dolor
de odio o amor, silenciosamente
el grito original deviene con los años
silencioso y tenaz…
1.981
HACIA UN MUNDO DE LUZ
Para el que ama
las estaciones del año son puertas abiertas
y tú tienes que entrar
Y todo lo que amas
nacerá de ti
si tienes tiempo y te atreves
a amar todo lo que crece en ti
Porque tú eres el
que ama y es amado
el que siembra y es sembrado
Hacia un mundo de luz
va tu vida. Semilla y oscuridad, ambas
EN STOR KJÆRLIGHET DØR ALDRI
En stor kjærlighet dør aldri selv om de elskende
skilles. Kjærtegn som ble mottatt, springer ut
selv etter at de er glemt og deres frø er talløse
Det er frukt og løv i dine kjærtegns spor
som i et landskap om høsten, dager som fylles
av glansen fra mørke flammende netter…Bestandig
er kjærligheten, mer omfattende enn de elskende
og blikkets salige lys kan ha vært lenge underveis
før det tente mitt, vi kan ha vandret hvileløst
gjennom slekter før vi møttes og gjenkjente hverandre
Nu vandrer din lengsel tidløst i meg, ditt ansikt
vil alltid kunne finne nye hemmelige veier i mitt
Alltid vil jeg være underveis i dine trekk, hemmelig
oppspore stormer og stjerner, røre strenger ingen
har rørt ved og se en demring selv i alders drag
Lyset i et ansikt som elsker, brer seg evindelig
ut over jorden; For lyset i et ansikt som elsker
tar aldri slutt, det er underveis, alltid underveis
i nye mennesker, i nye elskende, i all tid.
VALG
Får du da aldri svar nok på hvorfor
jeg akkurat valgte deg…La meg svare deg slik
Hos deg kan jeg la meg beseire av livet
uten å oppgi meg selv eller forakte mitt liv
I deg kan jeg le min mørkeste latter
og leke på dyp jeg vet jeg må opp av igjen
Med deg kan jeg bære et håp som
ikke er løfter om lykke men oppbrudd til liv
Jeg har ingen formler for liv og død
Og du ingen barndom du kan skjøte på min med
Men hos deg tør jeg miste meg selv og møte
en annen som ser meg, som den jeg er
og som den jeg kunne bli til
JEG HOLDER DITT HODE
Jeg holder ditt hode
i mine hender, som du holder
mitt hjerte i din ømhet
slik allting holder og blir
holdt av noe annet enn seg selv
Slik havet løfter en sten
til sine strender, slik treet
holder høstens modne frukter, slik
kloden løftes gjennom kloders rom
Slik holdes vi begge av noe og løftes
dit gåte holder gåte i sin hånd
VI ER INNESPERRET
Vi er innesperret i oss selv
men noen kastet kjærligheten inn til oss
så vi kan se vår ensomhet
med en annens blikk: hei, sier vi
Her er jeg. Fødselsmerket. Klar.
Se meg, husk meg, elsk meg ferdig.
Livet er for stort til å bæres alene
Vi må dele det med noen. Med lengsler
som dragsug etter dager og netter
griper vi hverandre
som om det er mulig å dele et liv
Et liv like udelelig som døden.
DU SIER AT ALT ER TIL
Du sier at alt er til av kjærlighet
og jeg tenker på lyset fra en stor solnedgang
som vi kaller livet….
Og en sol som går opp og siden går ned
er kanskje et bilde på de elskendes dristige
sult, deres høye svimle håp og dype fall
som et bilde på skapelse og undergang
Enhver som har levet et liv
vet noe om hva et helvete kan være
Men bare den som elsker, som har elsket
eller som en gang har drømt om å elske
kan forestille seg et paradis
Jeg vet at vi aldri når igjen
solnedgangen der den løper inn i soloppgangen
Men når jeg ser det siste lyset
fly inn i horisonten, så tenker jeg
-langt der ute ved lysets rand
får vi kanskje skyggene våre tilbake
for å favne en sol som står opp
Om livet vet jeg nesten ingenting lenger
Om kjærligheten enda mindre. Men jeg vet at
jeg husker lukten av det fuktige håret ditt
og skoene våre, våte av dugg fra gresset
MØTET
Så nær meg er du. Og så langt borte
at det ville være enklere å fange
øyeblikket når en larve blir til sommerfugl
enn det er å røre ved den kalde skyggen din
så du plutselig og varmt ble min igjen
Ja,det ville være enklere å fange
et glimt av en beslått prinsesse
i det hun ifører seg usynlighetskappen
enn det er å stryke kinnet ditt levende....
å elske en som er langt borte...
ELSKEDE, HVA TENKER DU PÅ?
Elskede, hva tenker du på?
Ingenting. (Eller) På deg. Svarer jeg
Jeg tenker på kjærlighetens ensomhet
som vi drar med oss gjennom favntakene
Jeg tenker at det gjør vondt å elske
Men det sier jeg ikke
En stor kjærlighet som dør
og tidevannet når det synker, eller et elveleie
som er regulert og tomt for vann
Det tenker jeg på
Man jeg sier ikke: Hvis du forlater meg nå
da forlater jeg deg aldri. Men det tenker jeg på
Jeg har det så vondt, midt i vår kjærlighet
Kom ikke nær meg. Elsk meg. Ta meg imot
Forsvinn. Gå aldri fra meg. Slik tenker jeg
Når en stor kjærlighet dør
blir den en forferdelsens måne som stiger
opp over all senere kjærlighet hos de elskende
Det tenker jeg på. Hva tenker du på
På deg. På ingenting. På bunnen av denne byen
ser jeg et ansikt, blindt, skjelvende
slått av vill ensomhet. Sorg
Forferdelsen over muligheten for at så sterke følelser noensinne kan bli borte, dø hen, eller - kan de det egentlig?
HVA ER ØMHET
Hva er ømhet? Begjæret vi setter fri
Eller styrken vi holder vår lidenskap fast i
for ikke å tråkke en annens grenser ned
Jeg vet ikke hva ømhet er
Hver enkelts viten om savn
Eller summen av to menneskers ensomhet
- Å kjenne seg igjen i en annens smerte
Er det ømhet. Å se en annen, Ja, finne
den riktige avstand å se en annen i
La en annen få drømme sine egne horisonter
Kanskje ømhet er noe veldig enkelt: Som å se
et vindu lyse ut i mørket og vite: Der bor hun
Noen ganger kjenner jeg pusten
av noe stort og levende i språket. De
som var her før, som levde her, elsket her
har etterlatt språket som et savn
Og nå bruker vi ordene deres til å bytte
bilder av oss selv med en annen
Med kropper som ikke er skapt
til å huse lengsler så store som våre
setter vi vårt ene sekund av evigheten
opp mot døden. Og vet. Kjærlighet
er ikke språk. Kjærligheten river ordene
ut av oss og ber oss være, bare være
Det nærmeste du kommer deg selv, er
hos en annen. Det nærmeste du kommer himmel
og helvete, er å gi deg hen. Du må velge
kjærligheten, sier livet. Og hvis det er sant
at jeg må brenne alle broer bak meg
så vil jeg brenne dem her, her hos deg
VANDRING
Sent en kveld
stiger breen foran oss
som isfjell fra en dyp søvn
En gjennomgang av lys og varme
der tiden som nesten har stanset
risler med kjølige flammer gjennom
seg selv og låser solen i en
hildring over dag og natt
Plutselig en gård, taus
og selvfølgelig - også den
er en gjennomgang av tid, men
et varmt og langsomt lys; slekten
Vennlige, tause tar de imot oss
Ser på våre ubarkete ansikter
at vi kommer fra mørkere dyp
der livet brenner fortere
VI SNAKKER
Vi snakker samme språk, bruker
de samme ordene, sier det samme
om det samme. Men forstår vi hverandre
Eller bare later vi som vi forstår hverandre
Ord skal frelse de fortapte
Skrevet inn i det språket de er fortapt i
Ord på steiner som skal holde de død
på plass under jorden. Utrøstelige
Det er med språk som med gamle hus
Vi har skap fulle av nøkler
til låser som for lengst er byttet ut
på dører som ikke lenger er det
Klagemurer, glemmesteder, sårmerker
Gudene vet at vi bruker ordene
til alt mulig annet enn det de er skapt for
Det finnes ikke noe annet språk å vite det i
KVINNER SOM ELSKER
Kvinner som elsker kan se så bleke ut
som om månen har hatt dem før oss
Og gudene vet hva den har gjort med dem
der de lukker øynene og suser frem over
avstander. Det blikk de har for oss menn
er klarsynt, på grensen til det praktiske
Elskende kvinner, selv alltid beskrevet
ved andres lengsler og savn ... Det er ikke
lykkelige de gjør oss. Men virkelige
BILDE
Vi snur oss å vinker
Og du vinker tilbake
Huden din, så tynnhudet
og mager som en svanefot
Du er visst i ferd med
å gli over i skyggeriket
der du står i vinduet
på gamlehjemmet og vinker
Slik stod du som barn
i vinduet på barneværelset
og så etter de voksne
på vei ut i natten og festen
Vi vinker, du vinker
Ditt ansikt er en av de
siste blanke sidene
i en nesten utskrevet bok
Plutselig er du borte
Solen går ned, tømmer himmelen
for lys. Et sug av natt
i vinduet, viser hvor du sto
DE GAMLE
De gamle, har du sett, når de
tror at ingen ser dem. De er barn
som er gått så langt bort fra
barndommen sin at de ikke finner tilbake
De møter gamle kjente som gjengangere
Venter ikke at andre kjenner dem heller
for det er med en annen i seg
at de betrakter seg selv og sine liv
I gatene hvor de ikke lenger går
I huset hvor de ikke lenger bor
På steder hvor de ikke lenger kommer
I en fremtid der de ikke lenger er
Står de i mørke vinduer og ser over
mot sine tapte drømmer. De er skygger
av et liv de engang har levet
og måler alt mot en de tror de har vært
http://www.angelfire.com/al/Aileen/steinmehren.html
-
No escribo poesía por la poesía.
El poema que lleva las señas de Nadie no llega a ningún lector
pero el poma tampoco va dirigido a las direcciones
demasiado claras, a las más conocidas…
A los correligionarios se les escriben opiniones
A los amigos se les escriben confidencias
A los conocidos se les escribe lo ya conocido
¡Yo escribo a Uno! ¡Dirección desconocida!
Escribo para aquél que sé he de alcanzar.
Mi lector desconocido. Aquél que encuentra el poema
casualmente como una botella con mensaje en el mar del tiempo
y sabe ¡Esto se ha escrito expresamente para mí!
No como una respuesta a una pregunta desconocida
sino como palabras nuevas a una pregunta desconocida
que busca y rebusca dentro de mí… Porque así es
Yo escribo un poema para el más próximo de los lectores.
El que abre el poema, ahora, mañana o
dentro de cien años. Él es el desconocido
que dentro puede reconocerme ¡El que sabe que éste
precisamente este poema lo ha buscado a él.
1.979
El tiempo cura todas las heridas, decimos
de todo lo que ocurrió hace mucho
Ni siquiera el eco de un grito de dolor
queda colgando en el cielo
Pero el dolor tiene sus caminos
que atraviesan olvido y años, tiene
sus lentos caminos oscuros
y huellas luminosas
Aquello que hemos olvidado, continúa
acordándose de nosotros, como secretos, sepultados
vivos en palabras y en tiempo
grabándose a fuego en el centro de nosotros
Allí dentro donde llevamos nuestras heridas
como manantiales secretos, de cariño o dolor
de odio o amor, silenciosamente
el grito original deviene con los años
silencioso y tenaz…
1.981
HACIA UN MUNDO DE LUZ
Para el que ama
las estaciones del año son puertas abiertas
y tú tienes que entrar
Y todo lo que amas
nacerá de ti
si tienes tiempo y te atreves
a amar todo lo que crece en ti
Porque tú eres el
que ama y es amado
el que siembra y es sembrado
Hacia un mundo de luz
va tu vida. Semilla y oscuridad, ambas
Antología de Poesía Nórdica. Francisco Úriz
Ediciones de la Torre. 2ª edición 1.999
EN STOR KJÆRLIGHET DØR ALDRI
En stor kjærlighet dør aldri selv om de elskende
skilles. Kjærtegn som ble mottatt, springer ut
selv etter at de er glemt og deres frø er talløse
Det er frukt og løv i dine kjærtegns spor
som i et landskap om høsten, dager som fylles
av glansen fra mørke flammende netter…Bestandig
er kjærligheten, mer omfattende enn de elskende
og blikkets salige lys kan ha vært lenge underveis
før det tente mitt, vi kan ha vandret hvileløst
gjennom slekter før vi møttes og gjenkjente hverandre
Nu vandrer din lengsel tidløst i meg, ditt ansikt
vil alltid kunne finne nye hemmelige veier i mitt
Alltid vil jeg være underveis i dine trekk, hemmelig
oppspore stormer og stjerner, røre strenger ingen
har rørt ved og se en demring selv i alders drag
Lyset i et ansikt som elsker, brer seg evindelig
ut over jorden; For lyset i et ansikt som elsker
tar aldri slutt, det er underveis, alltid underveis
i nye mennesker, i nye elskende, i all tid.
VALG
Får du da aldri svar nok på hvorfor
jeg akkurat valgte deg…La meg svare deg slik
Hos deg kan jeg la meg beseire av livet
uten å oppgi meg selv eller forakte mitt liv
I deg kan jeg le min mørkeste latter
og leke på dyp jeg vet jeg må opp av igjen
Med deg kan jeg bære et håp som
ikke er løfter om lykke men oppbrudd til liv
Jeg har ingen formler for liv og død
Og du ingen barndom du kan skjøte på min med
Men hos deg tør jeg miste meg selv og møte
en annen som ser meg, som den jeg er
og som den jeg kunne bli til
JEG HOLDER DITT HODE
Jeg holder ditt hode
i mine hender, som du holder
mitt hjerte i din ømhet
slik allting holder og blir
holdt av noe annet enn seg selv
Slik havet løfter en sten
til sine strender, slik treet
holder høstens modne frukter, slik
kloden løftes gjennom kloders rom
Slik holdes vi begge av noe og løftes
dit gåte holder gåte i sin hånd
VI ER INNESPERRET
Vi er innesperret i oss selv
men noen kastet kjærligheten inn til oss
så vi kan se vår ensomhet
med en annens blikk: hei, sier vi
Her er jeg. Fødselsmerket. Klar.
Se meg, husk meg, elsk meg ferdig.
Livet er for stort til å bæres alene
Vi må dele det med noen. Med lengsler
som dragsug etter dager og netter
griper vi hverandre
som om det er mulig å dele et liv
Et liv like udelelig som døden.
DU SIER AT ALT ER TIL
Du sier at alt er til av kjærlighet
og jeg tenker på lyset fra en stor solnedgang
som vi kaller livet….
Og en sol som går opp og siden går ned
er kanskje et bilde på de elskendes dristige
sult, deres høye svimle håp og dype fall
som et bilde på skapelse og undergang
Enhver som har levet et liv
vet noe om hva et helvete kan være
Men bare den som elsker, som har elsket
eller som en gang har drømt om å elske
kan forestille seg et paradis
Jeg vet at vi aldri når igjen
solnedgangen der den løper inn i soloppgangen
Men når jeg ser det siste lyset
fly inn i horisonten, så tenker jeg
-langt der ute ved lysets rand
får vi kanskje skyggene våre tilbake
for å favne en sol som står opp
Om livet vet jeg nesten ingenting lenger
Om kjærligheten enda mindre. Men jeg vet at
jeg husker lukten av det fuktige håret ditt
og skoene våre, våte av dugg fra gresset
MØTET
Så nær meg er du. Og så langt borte
at det ville være enklere å fange
øyeblikket når en larve blir til sommerfugl
enn det er å røre ved den kalde skyggen din
så du plutselig og varmt ble min igjen
Ja,det ville være enklere å fange
et glimt av en beslått prinsesse
i det hun ifører seg usynlighetskappen
enn det er å stryke kinnet ditt levende....
å elske en som er langt borte...
ELSKEDE, HVA TENKER DU PÅ?
Elskede, hva tenker du på?
Ingenting. (Eller) På deg. Svarer jeg
Jeg tenker på kjærlighetens ensomhet
som vi drar med oss gjennom favntakene
Jeg tenker at det gjør vondt å elske
Men det sier jeg ikke
En stor kjærlighet som dør
og tidevannet når det synker, eller et elveleie
som er regulert og tomt for vann
Det tenker jeg på
Man jeg sier ikke: Hvis du forlater meg nå
da forlater jeg deg aldri. Men det tenker jeg på
Jeg har det så vondt, midt i vår kjærlighet
Kom ikke nær meg. Elsk meg. Ta meg imot
Forsvinn. Gå aldri fra meg. Slik tenker jeg
Når en stor kjærlighet dør
blir den en forferdelsens måne som stiger
opp over all senere kjærlighet hos de elskende
Det tenker jeg på. Hva tenker du på
På deg. På ingenting. På bunnen av denne byen
ser jeg et ansikt, blindt, skjelvende
slått av vill ensomhet. Sorg
Forferdelsen over muligheten for at så sterke følelser noensinne kan bli borte, dø hen, eller - kan de det egentlig?
HVA ER ØMHET
Hva er ømhet? Begjæret vi setter fri
Eller styrken vi holder vår lidenskap fast i
for ikke å tråkke en annens grenser ned
Jeg vet ikke hva ømhet er
Hver enkelts viten om savn
Eller summen av to menneskers ensomhet
- Å kjenne seg igjen i en annens smerte
Er det ømhet. Å se en annen, Ja, finne
den riktige avstand å se en annen i
La en annen få drømme sine egne horisonter
Kanskje ømhet er noe veldig enkelt: Som å se
et vindu lyse ut i mørket og vite: Der bor hun
Noen ganger kjenner jeg pusten
av noe stort og levende i språket. De
som var her før, som levde her, elsket her
har etterlatt språket som et savn
Og nå bruker vi ordene deres til å bytte
bilder av oss selv med en annen
Med kropper som ikke er skapt
til å huse lengsler så store som våre
setter vi vårt ene sekund av evigheten
opp mot døden. Og vet. Kjærlighet
er ikke språk. Kjærligheten river ordene
ut av oss og ber oss være, bare være
Det nærmeste du kommer deg selv, er
hos en annen. Det nærmeste du kommer himmel
og helvete, er å gi deg hen. Du må velge
kjærligheten, sier livet. Og hvis det er sant
at jeg må brenne alle broer bak meg
så vil jeg brenne dem her, her hos deg
VANDRING
Sent en kveld
stiger breen foran oss
som isfjell fra en dyp søvn
En gjennomgang av lys og varme
der tiden som nesten har stanset
risler med kjølige flammer gjennom
seg selv og låser solen i en
hildring over dag og natt
Plutselig en gård, taus
og selvfølgelig - også den
er en gjennomgang av tid, men
et varmt og langsomt lys; slekten
Vennlige, tause tar de imot oss
Ser på våre ubarkete ansikter
at vi kommer fra mørkere dyp
der livet brenner fortere
VI SNAKKER
Vi snakker samme språk, bruker
de samme ordene, sier det samme
om det samme. Men forstår vi hverandre
Eller bare later vi som vi forstår hverandre
Ord skal frelse de fortapte
Skrevet inn i det språket de er fortapt i
Ord på steiner som skal holde de død
på plass under jorden. Utrøstelige
Det er med språk som med gamle hus
Vi har skap fulle av nøkler
til låser som for lengst er byttet ut
på dører som ikke lenger er det
Klagemurer, glemmesteder, sårmerker
Gudene vet at vi bruker ordene
til alt mulig annet enn det de er skapt for
Det finnes ikke noe annet språk å vite det i
KVINNER SOM ELSKER
Kvinner som elsker kan se så bleke ut
som om månen har hatt dem før oss
Og gudene vet hva den har gjort med dem
der de lukker øynene og suser frem over
avstander. Det blikk de har for oss menn
er klarsynt, på grensen til det praktiske
Elskende kvinner, selv alltid beskrevet
ved andres lengsler og savn ... Det er ikke
lykkelige de gjør oss. Men virkelige
BILDE
Vi snur oss å vinker
Og du vinker tilbake
Huden din, så tynnhudet
og mager som en svanefot
Du er visst i ferd med
å gli over i skyggeriket
der du står i vinduet
på gamlehjemmet og vinker
Slik stod du som barn
i vinduet på barneværelset
og så etter de voksne
på vei ut i natten og festen
Vi vinker, du vinker
Ditt ansikt er en av de
siste blanke sidene
i en nesten utskrevet bok
Plutselig er du borte
Solen går ned, tømmer himmelen
for lys. Et sug av natt
i vinduet, viser hvor du sto
DE GAMLE
De gamle, har du sett, når de
tror at ingen ser dem. De er barn
som er gått så langt bort fra
barndommen sin at de ikke finner tilbake
De møter gamle kjente som gjengangere
Venter ikke at andre kjenner dem heller
for det er med en annen i seg
at de betrakter seg selv og sine liv
I gatene hvor de ikke lenger går
I huset hvor de ikke lenger bor
På steder hvor de ikke lenger kommer
I en fremtid der de ikke lenger er
Står de i mørke vinduer og ser over
mot sine tapte drømmer. De er skygger
av et liv de engang har levet
og måler alt mot en de tror de har vært
http://www.angelfire.com/al/Aileen/steinmehren.html
-
No hay comentarios:
Publicar un comentario